Каков избор имаме?: Жените Рохинџи се соочуваат со одисеја на мизерија

Yahoo news/AFP

Останете во запуштен камп за бегалци – безнадежен, за гладување и направен да чувствувате товар – или заминете, ризикувајќи смрт, силување, трговија со луѓе и месеци на море за да стигнете до сопруг кој никогаш не сте го сретнале. Тоа е мрачен избор со кој се соочуваат многу жени Рохинџи, веќе ослободени од бегство од насилен прогон во Мјанмар.

Како што се влошуваат условите во се повеќе пренатрупаните бегалски кампови во Бангладеш, очајните родители ги мажат своите ќерки со мажи Рохинџи илјадници километри подалеку во Малезија.

Омажени преку телефон или видео апликации, девојчињата имаат малку збор и се потпираат на повремени повици за да изградат врска со своите нови партнери, бидејќи почнуваат патувања за да стигнат до нив.

„Моите родители постојано ме прашуваа да најдам начин да стигнам до Малезија – живеам со нив, јас бев само дополнителна уста да се хранам“, објасни Џанат Ара, зборувајќи за нејзиниот брак со Нур Алам, човек од Рохинџите, кој живее во Куала Лумпур.

Таа има уште седум браќа и сестри, а семејството мораше да дели и да преживее со двапати месечно со по 25 килограми ориз.

Ара никогаш не се сретнала со мажот за кој се омажила преку телефонска врска од бегалскиот камп, но откако извршиле притисок роднините да го бара, решила да замине.

Таа е една од илјадниците Рохинџи, кои се без државјанство и не можат легално да патуваат во странство, принудени да веруваат во сопрузи кои не ги познаваат, а на шверцерите им плаќаат за да ги пренесат.

Нејзината тајна рута ја однесе до пристаништето и од мал брод.

Но, Малезија забрани влез и „откако беше на море два месеца и видов како многу луѓе умираат, се вративме на местото од каде што почнавме“, изјави 20-годишна за АФП од камп во Бангладеш.

Договорените бракови се дел од обичаите на Рохинџите, но во бегалските кампови во Бангладеш, семејствата имаат малку приходи и се борат да си дозволат потребен традиционален мираз.

Виртуелните свадби и меѓународните свршувачки може да изгледаат идеално решение.

На само 18 години, Сомуда Бегум се сметала дека е „стара“ за стапување во брак, и додека предлозите доаѓаа од некои семејства во кампот, сите тие бараа „многу пари “.

„Моите родители не можеа да го поправат мојот брак, бидејќи мојот стар татко едвај имаше пари да плати за свадба. Затоа, тој смета дека е подобро да ме испрати во Малезија”, рече таа.

На Бегум, едно од 11-те деца, и беше прикажана фотографија од нејзиниот иден сопруг пред да се венча двојката преку видео повик – нејзините снаи и имам беа присутни во колибата на нејзиното семејство за „церемонијата“, нејзиниот вереник на екранот со неговите пријатели .

„Честопати се фрустрирав слушајќи ја мајка ми и соседите како велат дека сум премногу стара. Немав причина да кажам не. И длабоко во себе се чувствував малку среќно што конечно ќе одам и ќе започнам со мое семејство, далеку од овој хаос”, вели таа.

Стариот татко на Бегум, Мохамад Леду, и ја доверил на посредник кој ветил дека за 30.000 така (350 американски долари) ќе ја однесе во Малезија.

Наместо тоа, тој ги зел парите штом стигнала до бродот и ја оставил.

Никогаш не стигнала до нејзиниот сопруг – бродот два месец абил на море пред крајбрежната стража да го спаси во Бангладеш.

„Сите мислевме дека ќе има подобар живот. Но, сите овие напори беа залудни. Сега тие дури нема да ни ги вратат парите што ги плативме”, рече Леду.

Добротворните организации предупредуваат дека семејствата во камповите можат лесно да бидат измамени, заблудувајќи ги трговците со луѓе и макроа за сватовите кои нудат посветла иднина.

„Зголемувањето на обидите за пловидба е поттикнато од очај од животот во камповите, каде што бројот на бегалци се зголеми на речиси еден милион од воената акција против претежно будистичкиот Мјанмар во 2017 година, изјави Крис Лева, директор на невладината организација „Проектот Аракан“.

„Состојбите во Бангладеш се влошуваат, има повеќе ограничувања на движењето, повеќе пренатрупаност“, рече Лева, чија група следи патувања со бродови на Рохинџи.

Нешто повеќе од 100.000 Рохинџи во моментов се регистрирани од ОН во Малезија каде се со муслиманско мнозинство, но бидејќи им е одбиено државјанството, тие остануваат во неизвесност.

Мажите Рохинџи кои имаат малку шанси да се асимилираат – како бегалци не можат легално да работат и затоа повеќето работат ниско платена градежна работна сила.

И иако тие можат да делат религија со околу 60 проценти од населението, тие честопати се соочуваат со дискриминација и малтретирање. Повеќето не се во можност да најдат локални сопруги поради стигмата поврзана со брак со бегалец со малку изгледи или социјална состојба.

„Многу е тешко да се најде жена во Малезија. Тие не сакаат да се омажат (за нас)”, објасни Махумудул Хасон Рашид, кој побегнал од Бангладеш пред пет години.

Овој недостиг на невести го поттикнува побарувачката за жени и девојчиња од камповите во Бангладеш.

Осамени мажи им се обраќаат на роднините и стројниците во камповите плаќајќи им на посредниците од 2.000 до 3.000 американски долари за шверц на жени преку копно и брод.

„Ние се грижиме за ова, но нема друг начин. Нема друга опцијa, немаме пасоши “, рече Рашид.

Јану, чиј сопруг е во Малезија, инсистираше на тоа дека знаела за опасностите пред да тргне на пат за да му се придружи.

„Знаев дека е опасно, но јас ја донесов одлуката“, рече 18-годишната девојка и додаде дека додека нејзиниот брак го договориле нејзините родители, таа отишла доброволно да започне нов живот.

Но, се покажа дека нејзиното патување е кошмар.

И било кажано дека патувањето трае една недела, но таа претрпела мака од 200 дена.

„Капетанот му рече на мојот сопруг дека ако не даде пари, тој ќе ме измачува и убива и ќе ме фрли во морето“, рече таа.

Бидејќи се поголем број патници загинаа и, без надеж дека ќе ја достигнат целта, шверцерите на крајот ги намалија загубите и го фрлија својот човечки товар во северна Индонезија.

Јану и околу 300 други кои го преживеаја патувањето сега се најдоа во друг бегалски камп во градот Локсеумаве, но се надеваат дека ќе можат тивко да преминат во соседна Малезија. Таа вели дека нејзиниот свршеник испраќа пари кога може, но призна дека „тој не планира да дојде тука за мене“.

Глорин Дас, извршна директорка на Тенаганита, невладина организација која работи со мигранти и бегалци во Малезија, рече дека девојчињата и жените остануваат ранливи дури и ако стигнат до целта.

Заедницата е „многу затворена“ и, иако постојат малку формални податоци, таа додаде дека домашната злоупотреба „е дефинитивно“ загрижувачка затоа што жените имаат малку права и мал пристап до надворешна помош.

„Откривме случаи на присилни бракови и бракови на деца – тоа беше одлука на родителите“, рече Дас.

Откако ќе се официјализира бракот, од сопрузите Рохинџи исто така се очекува финансиски да ги поддржуваат своите снаи.

Амера, 18, не го видела својот вереник – кој е градежен работник во Малезија – од својата шестгодишна возраст.

„Бидејќи бракот беше договорен од моите родители, јас се согласив. Не можеме да го надминеме мислењето на нашите родители. Јас не се сретнав со мојот сопруг од последниот пат кога се видовме кога бевме деца”, објасни таа.

Нивното додворување беше преку WhatsApp и социјалните медиуми пред таа да се обиде да патува за да му се придружи.

Тинејџерката очекуваше седум дена пловење – наместо тоа, таа и нејзините сопатници беа разделени седум месеци, борејќи се со болест и неухранетост. Многумина не преживеаја.

На крајот, трговците со луѓе ги напуштиле во северна Индонезија.

Сама, откако замени еден бегалски камп за друг, Амера малку се надева на иднината.

„Не знам кога ќе се омажам. Јас скоро ништо не правам тука”, вели таа.

„Ќе следам што и да ми биде речено да сторам“.