Србија – Мразам, значи постојам.
Размислувањето е навика. Како пушењето. Се навикнуваш да размислуваш и тогаш вашата свест механички посегнува по размислување како рака по цигара. Не се ни прашувате дали е тоа и колку може да биде штетно за вас. Но, и моќта е навика. Поштетна за животната средина од пушењето. И додека ние размислуваме по навика, власта има навика да го прогонува мислењето. Толку многу што, имитирајќи го неугледниот претседател на собранието („кој ја крие мајка си“) ќе ја смени максимата на Декарт во: Мислам, значи не постојам.
Но, се разбира, човек може да постои без мислење. Особено на власт. Еве го на пример новиот иден премиер. Последен кој имаше став за таа позиција беше актуелниот претседател на Србија. Сите останати, во врвот на сите три гранки на власта, имаат навика да одат до централниот комитет за мислење (освен домородното високо мислење за себе) или да чекаат да им дојде преку ТВ екраните, социјалните мрежи, групите на Вибер, кутиите за пораки или лут телефонски повик.
А што ќе мислат сами кога туѓото мислење е поудобно и побезбедно. Безбедно и поисплатливо. Што ако после сите овие години сега се навикнат да размислуваат како некогаш да им треба. Да, исто како што ни требаа синус и косинус после училиште. Особено квадратот над хипотенузата. Можеби само она „пријател на мојот непријател“, од сите големи часови по математика, но и тоа се смени со политиката. За кратко време, некој прелетува од непријателскиот камп, па сега треба да се справите со равенката.
Од друга страна, оние на кои размислувањето не им е туѓо, генерално размислуваат логично. Ако – тогаш. Ако учам, ќе завршам школо; ако завршам, ќе најдам подобра работа. Добро, лош пример, ако учам на училиште, ќе завршам во затвор, тоа е посоодветно во оваа влада. А ако имам партиска книшка, тогаш можам да правам што сакам – тетка од Канада, целосни идиоти од Савамала, кум од Мекларен, само за илустрација кога не е за суд. Според тоа, логичното размислување не дава логичен резултат. Само затоа што стоите на тротоар не значи дека нема да ве прегази луд возач. Во исто време, ако го копирате сето она што го прават учениците, тоа не значи дека ќе го постигнете нивниот успех. (Убаво некој забележа дека претседателот на Србија се уште не тргнал пешки за Стразбур, но – да бидеме реални, што го спречува утре да не контактира оттаму со велосипедска кацига на главата и триумфално да објави како стигнал побрзо, посилно, подобро од нив?)
Она што не може да го копира од студентите е нивното странично размислување. Размислување странично, а не во права линија, размислување „надвор од кутијата“, размислување во кое „тогаш“ не следи логично од „ако“ туку тргнува од прашањето: што ќе се случи кога ќе пробам нешто сосема друго? Хуморот, на пример, е производ на странично размислување, смешно е затоа што исходот е сосема неочекуван и воопшто не очекувавме таков крај на шегата.
Зборувајќи за крајот, поговорката вели дека се ќе биде добро на крајот, а ако не е во ред во моментов, тоа само значи дека сè уште не е готово.
Надежда Миленковиќ
Фото: Предраг Трокициќ
Извор: Peśčanik
