Лузните останаа – волјата за живот е погласна: Надалина и Санела, девојките што ја преживеаја дискотеката во Кочани
Нов Белград. Денот е мрачен и дождлив. Елегантната ординација на д-р Јасмин Козарев. Конечно разговор. Долго време знам за девојките од Кочани што ги лекува. Чекам да можат да разговараат. Влегува – топли кафени очи и широка насмевка. Голема девојка. Покриена, со преврзана глава. Мали лузни се издвојуваат на образите и велат дека најлошото е под завоите. Надалина. Ме потсетува на познатата песна од Оливер Драгоевиќ. Ретко име, особено за Македонија. Родена во 2006 година, таа го наследува од нејзината баба Надија, но на начин што е прилагоден на 21 век. Истиот во кој ќе доживее незамислива трагедија.
Животот на ученичка во последна година во средно стручно училиште за хемија и технологија беше совршен. Таа е ученичка од својата генерација. Свири пијано, настапува со училишниот оркестар. Дете на доктор планира да се запише на медицина… Сè оди добро. До 16 март.
– Беше сабота, го славевме 19-тиот роденден на мојата најдобра пријателка кај неа. А потоа петмината отидовме на настап на групата ДНК. На почетокот, сè беше нормално. Диџеј, потоа бендот ДНК. Беше преполно, бевме околу третиот ред од сцената. Пиротехниката беше вклучена, сè беше нормално. Не обрнавме внимание. А потоа, за една минута, пламен беше насекаде – вели Надалина.
Тонот ѝ е смирен, дури, како да зборуваме за секојдневни работи, да си разговараме.
– Брзаме кон излезот, единствениот, и има повеќе од 600 луѓе. Сите на вратата. Гужва. Моите пријатели успеаја да излезат, но јас не. Започнува напад на паника, се онесвестувам. Последната слика што ја имам се луѓе како врескаат, обидувајќи се да излезат. Кога се освестив, сè беше темно. Не бев ни свесна дека се случило нешто сериозно. Можеби потсвесно се обидував да избришам сè што видов, дека не се сеќавам на ништо. Кога ги отворив очите, знаев дека сум заглавена и дека морам да излезам. Хаос. Не знам ни како успеав, ако верувате. Тоа е некоја виша сила, не е нешто што можете да го направите сами. Се сеќавам дека влегов низ вратата, но она што беше околу мене – не. Сè беше избришано – вели Надалина додека Санела, нејзината пријателка во болката, полека ја отвора вратата од канцеларијата.
И пред сè, Санела Давиткова, 26-годишна наставничка од Кочани, се смееше. Се радуваше на излегувањето. ДНК беше нејзиниот омилен бенд.
– Бевме веднаш пред сцената, веднаш под пиротехниката. На почетокот, не го сфативме пламенот сериозно, мислевме дека е дел од настапот. Сè додека пејачот не извика: „Сите излезете!“ Речиси целата група успеа да излезе, но тројцата се заглавивме на самата врата. Јас бев само на чекор од излезот. Кога го почувствував жешкиот воздух, инстинктивно ги ставив рацете на лицето – вели Санела, чие лице, е доста добро зачувано во пеколната јама, но на нејзините раце се гледаат траги од огненото чудовиште:
– Не се сеќавам на ништо друго, мислам дека се онесвестив за момент. Не можев да дишам. Кога се разбудив – се заглавив. Луѓе натрупани еден врз друг. Во таа толпа и врескање, првото нешто што го видов на вратата беше моето момче. Го повикав, но не ме препозна. Сепак, ме слушна подоцна. Не знам како успеа да ме извлече. Ме остави пред дискотеката и отиде да ги земе своите пријатели, двајцата беа извлечени. Столе, едниот од нив, кого многу го сакав, беше пред амбулантното возило што ме однесе. Беше многу храбар. Постојано ми велеше дека сè ќе биде во ред. И на крајот не можеше да издржи, почина во Белград.
По краток престој во Солун, таа се врати дома. Беше многу тешко, лузните, сè… Но, таа се навикнува на тоа. И работи.
– Учениците ме гледаа чудно на почетокот. Сега сè е во ред – вели младата наставничка со љубезно лице со насмевка.
– Стигнав во болница, разговарав со моите родители и буквално функционирав сосема нормално. Но, не се сеќавам на ништо, шок е – продолжи девојката која потоа беше префрлена во Солун. Таму ќе биде 75 дена – со изгореници на вратот, вилицата, левата рака, која сега е во ракавица.
– Кога се разбудив од кома во Грција, по операциите и сè, дури и не знаев зошто сум во болница. И потоа, додека сè уште бев на интензивна нега, моите родители ми кажаа што се случило, колку луѓе починале. Им сум благодарна, тоа е најправилната работа. Потоа ги разбирам размерите на трагедијата и дека луѓе што ги познавам исто така починале. Разбирам дека сум изгубила пријатели, другари – сега таа почнува да плаче.
Толку човечки. Нормално. Докторот ја прегрнува.
…
