А јас упорна…

Протест на најголемата опозициска партија ВМРО-ДПМНЕ против покачената цена на струјата е регионална вест. И покрај тоа што денот ми почна уште  во 7 часот со снимање на дечињата, кои по шест месеци пауза за првпат тргнаа во градинка, попладне ја снимавме гувернерката на Народна банка за одлагањето на плаќање на кредитите, го дочекавме 18 часот на работа за да го следиме протестот на опозицијата.

Со колегата снимател дојдовме на улицата Македонија, ја фативме најдобрата позиција за тотали, за да се види од повисоко колку реално луѓе дошле на протестот и почнавме да работиме. Фокусот ми беше да снимам неколку граѓани демонстранти, кои ќе ми кажат зошто излегле на протест, што ги мачи, освен покачената цена на струјата.

Видов двајца повозрасни луѓе што доаѓаа кон нас, едниот со црвена маица со грбот на ВМРО-ДПМНЕ, другиот со маска на која беше сонцето од Кутлеш. Едниот не сакаше да зборува, а другиот го убедив. „Ајде, вие“ му реков, „Само одлучете дали со маска или без неа, за да не виси, нема да изгледа убаво на телевизија.“

Човекот ја намести маската, а јас го прашав:

„Господине, зошто излеговте на протест, зошто протестирате?“

„Се работи за протест против оваа ненародна власт…“, почна да зборува соговорникот, кога во заднина се слушна машки глас со прашањето:

„Да не сте Ал Џазира?“

„Да!“, му одговори колегата снимател.

Мојот соговорник продолжи, „…не само за поскапувањето на струјата и…“

Некој од зад грб ми го турна микрофонот и тој падна на гранитните коцки на улицата Македонија. Се слушна тап звук!

„Што направи, бе“, викнав по човекот на кого му го видов грбот додека полека се оддалечуваше и се губеше во толпата. Го запаметив, крупен во грбот и со малку природна коса, темна, кратка.

Тука веднаш побарав помош од полицијата, која во кордон стоеше зад железните решетки и ја чуваше новата палата „Лазар Поп Трајков“. „Господине, еден човек нѐ нападна, да го приведете…“, реков. Полицаецот ми рече дека не може да го напушти местото каде што стои и да барам помош од други колеги подолу, кај кафулето „Плеј“.

Се вратив назад, видов еден полицаец, му објаснив и тргнавме да го бараме напаѓачот по улицата, меѓу демонстрантите. Се приближивме до местото каде што имаше и други колеги сниматели, кои ги снимаа говорите на учесниците во протестот, гледав, но човекот не можев да го видам.

Полицаецот загуби трпение, ми рече, „јас сум одговорен за група од десетина други колеги, не можам повеќе да го барам човекот што ве нападнал“. Добро, му реков, се помирив, тоа е.

Помислив на работата, да го следам протестот, му се јавив на колегата што остана на местото на инцидентот и го повикав да дојде погоре да го сними говорот на претседателот на ВМРО-ДПМНЕ, Христијан Мицкоски, за да го имам материјалот.

Треба да пренесеме преку Ал Џазира Балкан што кажал тој. На крајот на краиштата, тука бевме за да работиме. Дојде колегата, почна да снима, барем материјалот ќе го имам, но место не ме фаќаше.

Решив сама да го побарам човекот што ми го турна микрофонот и нѐ попречи во работата. Почнав да вртам кругови околу местото каде што се обраќаа говорниците и околу кое имаше народ. Во еден момент застанав и вниманието ми го привлече човек што носеше темни наочари и ми се обрати со „ѕе…“.

Целата колумна на Милка Смилевска на Призма