БАШ МИ Е ГАЈЛЕ

Добро утро за Димитар Ковачевски, кој по една година како премиер кажува дека „така функционира нашата држава, поточно, така не функционира нашата држава“, критикувајќи ја „бирократијата која стравотно размислува зошто нешто не може да се направи, која речиси никогаш не размислува зошто нешто треба да се направи, која нема ништо против да почека луѓето да страдаат“.

Ништо не ни значи неговото признание дека „бирократијата не се луѓе од друга планета, бирократија сме сите ние и редно време е да се соочиме со тоа“.

Кој да се соочи? Оние 130 болни од цистична фиброза кои со години молат државата да им го обезбеди лекот за да преживеат? Болните од рак, за кои нема лекови по хемотерапијата, секојдневно се соочуваат со тоа на Клиниката за онкологија.  Сите ние, секој ден, на овој или оној начин, во ваква или во друга прилика, се соочуваме со неодговорната бирократија.

Ама, бирократија не сме сите ние. Вие сте бирократија.

Речиси осум години се поминати од првиот протест на кој се бараше правда. Не излегувавме „секој ден во 6“ за по осум години власт премиерот да ни каже „вака веќе не оди“. Секој ден одевме на протести, за повеќе да нема владеење со кое ни се загрозува животот.

Нека се потсетат тогашните револуционери кои добија одговорни раководни места во власта како тогаш прашуваа „кој ќе ја преземе одговорноста“ и ветуваа дека „не смее да се дозволи вакво нешто да се повтори“. Многумина од нив кои тогаш се бореа за правда сега се во позиција да сменат нешто. Со години седат во институции кои требаше да ги направат промените: Собрание, Влада, министерства, општински совети, јавни претпријатија, агенции, државни фирми, регулаторни тела… Па, тие се луѓето што секогаш бараат оправдување зошто нешто не може да се направи, наместо да го направат.

Ама, што е сменето во секојдневната живеачка, освен тоа дека премиерот се налутил?

Целата колумна на Горан Михајловски на СДК МК