ДОЗВОЛА ЗА КРАДЕЊЕ

Универзалната сала беше монтажен објект подигнат по земјотресот 1963. На скопјани сега им пречи што се уништи еден монтажен објект, а не им пречеше кога на местото на монтажните постземјотресни бараки никнуваа згради што го уништија домувањето во индивидуални куќи. И населбите Козле, Тафталиџе, Влае, Водно беа симбол на солидарноста. Тие населби кои беа правени со донации и план за хумано живеење сега станаа неподносливи за живот. Една нормална населба не остана. Куќите со по едно семејство и една кола што си ја паркираа во двор станаа згради со по дваесетина семејства и најмалку толку коли што се паркирани на улица. Кога се запали Универзалната сала, барем до неа можеа да пристапат Брзата помош и противпожарните возила. Во уништените населби низ Скопје сега не може да пристапи ни ѓубрарка да им го собере ѓубрето на станарите.

Затоа, најдобро е државата да го продаде земјиштето под изгорената Универзалната сала „за џабалак“ на некој од оние „инвеститори“ и „угледни бизнисмени“ омилени и на власта и на опозицијата. Па „градот убав пак ќе никне“ со една инвестиција за комуналии што ќе ги покрие платите на локалната администрација. Тоа ќе биде една прекрасна зграда – комбинација на малку сала, малку катна гаража, малку трговски центар и едно дваесетина ката станчиња и градинка во подрумот.

Кога треба да се изгради некое јавно добро, политичарите ќе најдат милион оправдувања зошто не се гради. Овој бил надлежен, овој бил ненадлежен, па ќе отвараме дебата, па што ќе кажат граѓаните, па што ќе каже стручната фела, па дозвола од општината, па дозвола од Град Скопје, па дозвола од државата, па проблеми со експропријација на земјиштето, па што ќе каже оваа институција, па онаа институција… А кога е во прашање задоволување на алчноста на власта и нивните инвеститори, тогаш не е важно ни што викаат граѓаните, ни што вика стручната јавност, ни што викаат екологистите, ни што викаат невладини организации, не ги вознемируваат ни протести… Ако е приватен интерес – не може да биде: Не. Мора да биде: Да.

Скопскиот саем го продадовме за трговски центар и станбени згради. Водно го изоравме за да градиме вавилонски кули. Цело Скопје е уништено, а ние за големата монтажна барака во која се одржуваа концерти плачеме. Оти, каква-таква, ни беше единствена.

Абе ние Охрид уште не можеме да го доупропастиме, никако од УНЕСКО да се спасиме, а сме запнале да ги чуваме спомените од „Златно славејче“.

Целата колумна на Горан Михајловски на СДК.МК