Другарска самокритика

Го слушам Зоран Заев како се жали на неефикасната државна администрација и си викам, премиер ли е човеков или граѓанин што ни раскажува дека службениците не си ја заработуваат платата? Па вели: „И да не е добар работник, ако седи 8 саата работно време, па ќе смисли, ќе сработи некој предмет повеќе“. Може граѓанинот Заев си трга од себе и се чуди како може некој да седи 8 саати во канцеларија и ништо да не сработи. Добро де, има некои и што работат, си бркаат приватни проектчиња, си преведуваат, си имаат биро, компјутер, струја, греење, ладење, па не им е џабе одењето на работа. Ама, и повеќето други добро се снаоѓаат и без дополнителна приватна работа. Малку ќе редиш коцкички на компјутер, малку Фејсбук, кафе-мафе, неколку паузи за цигара, па да си пазарам нешто за дома, до банка да се симнам, ми се скинаа чорапите нови да си купам, да тркнам до пазарче да видам за еден полнач за мобилниот, ќе излакираш нокти и – поминал денот.

Премиерот Заев не кажа како ќе го реши проблемот со неработниците, ама пак затоа вицепремиерот Фатмир Битиќи има идеја како да се ослободи од неспособните раководители во државните институции. Па вели: „Раководните лица кои не испорачале тоа што е очекување на граѓаните не треба да очекуваат некој да ги смени, туку сами да си заминат“. Еве ги, трчаат, ги празнат бироата, сите оставки пишуваат, од што ги посрамотил Битиќи оти им рекол „Ако не те бива сам да си одиш!“ Тие, раководителите, сами ли си се поставиле, па сега сами да си се повлекуваат? Што е ова? Другарска самокритика?

Понекогаш си ги замислувам министрите во Владата, седнати онака кружно околу тркалезната маса и си раскажуваат дека им е тешко, како на оние сеансите на групите за поддршка, како на пример „Анонимни алкохоличари“, или „Анонимни жртви на насилство“. Па премиерот ќе се пресрами и ќе се пожали во групата: „Имам многу вработени, ама не знам како да ги натерам да работат“, по што сите ќе климаат со глава и викаат: „Така е, те разбираме“. Па ќе се јави друг министер и ќе каже: „И јас имам многу вработени, доаѓаат на работа, ама ништо не сработуваат“.

Па ќе се охрабри и некој државен секретар: „И јас имам многумина на платен список, ама не доаѓаат ни на работа“. Па друг министер ќе отвори и ќе се надоврзе: „И кај мене, има некои директори, многу се чудни, не можеш да ги најдеш на работа, не ми дигаат телефон, ги штитат од партија“… А ние што си се жалиме? Нас кој нѐ слуша? Административците работеле – не работеле, ќе си земат плата. А дали ние ќе земеме плата, ним ич не им е гајле. До толку не им е гајле, што дури не ни помислуваат дека ако ние не земеме плата, нема да има ни за нив. Јасно ми е дека на граѓанинот Заев тоа му пречи. Ама од премиерот Заев, и тоа во втор мандат, не очекувам да ми го раскажува тоа што веќе го знам. Што чека? Странските амбасадори и досега организираа акции и ни ја чистеа земјата од ѓубре. Не очекува белким дека сега тие ќе ни ја чистат и јавната администрација.

Целата колумна на СДК