ЕУ како американски проект

Минатата година, би го започнал овој говор со жалење за претходно незамисливата трансформација на Европската Унија од проект за мир во проект за војна. Но, сега е предоцна за жалење. Говорот на подбуцнувачка војна ја освои целата ЕУ, се инфилтрира во нејзините политики и ги зарази експертските групи кои ги произведуваат доминантните европски наративи и ставови.

Нема смисла да се жали на новата состојба: денес ЕУ е целосно развиен воен проект кој ќе нè одведе во трајна војна или дополнително ќе нè ослабне финансиски – и најверојатно и двете. Како што ќе покажам, воениот кејнзијанизам ќе ја направи Европа помалку безбедна, ќе ги зголеми нејзините нееднаквости и дополнително ќе ја ослабне.

Остануваат две интересни прашања за разгледување: Зошто Европа го избра тој пат? И кога станува збор за него, која е нашата должност кон народите на Европа, кон Европејците, кон мирот? Да почнеме од почеток.

ЕУ како американски проект

Со ризик да ги налутам љубителите на Европа и митовите за нејзиното потекло, ќе бидам сосема искрен: Европската Унија е (од самиот почеток, во форма на Европската заедница за јаглен и челик) американски конструкт – дел од глобалниот план на САД, кој исто така ги вклучуваше Бретон Вудс, Трумановата доктрина и, се разбира, НАТО.

Поголемиот дел од Европејците сакаа војната и тоталитаризмот никогаш повеќе да не се случат. Но, ЕУ беше дизајнирана во Вашингтон. Таа беше дизајнирана не како конкурентен пазар, туку како картел од голем бизнис управуван од бирократија ослободена од демократска контрола (т.е. Европската комисија) која не е случајно сместена во близина на седиштето на НАТО.

Од 1950-тите, ЕУ се развиваше во согласност со интересите на Соединетите Американски Држави – непријатен факт, и за самобендисаните европски лидери и за Доналд Трамп. Гледајќи наназад, гледаме дека единствена нишка се протега низ историјата на ЕУ: нејзината економска зависност од Америка. На почетокот, таа во голема мера зависеше од припадноста кон доларската зона. По 1971 година, тоа зависи од трговскиот дефицит на САД.

Значи, на еден или друг начин, длабоката зависност од САД е вградена во архитектурата на Европа. Затоа е потребно многу повеќе од практични изјави – или неколку стотици милијарди позајмени евра инвестирани во оружје – за да се реши проблемот со европската зависност од Америка.

Фактот дека ЕУ првично беше замислена како картел на голем бизнис е главната причина зошто ѝ беа потребни фиксни девизни курсеви: флуктуациите на валутите го дестабилизираат секој картел и го отежнуваат одржувањето на потребното ниво на соработка меѓу вклучените страни.

Од 1950 до 1971 година, Соединетите Држави го решаваа овој проблем во име на Европа. Додека траеше трговскиот дефицит со Америка, европскиот картел беше вклучен во зоната на доларот – а неговите валути врзани за вредноста на доларот. Сепак, кога околу 1969 година Европа и Јапонија почнаа да остваруваат трговски суфицит со Америка, играта беше завршена.

Претседателот Ричард Никсон, Доналд Трамп од своето време, ја исфрли Европа од зоната на доларот на 15 август 1971 година. Неговиот секретар за финансии цинично им рече на зачудените Европејци: „Од денес, доларот е наша валута, а ваш проблем“.

Потоа се случија две работи. Прво, за да го заштитат картелот на големиот бизнис, Европејците се обидоа да изградат свој режим на фиксен девизен курс. Тие го пробаа европскиот монетарен систем и европскиот механизам на девизен курс. Но, ова беа лоши решенија што шпекулантите лесно ги заобиколија. Потоа, во очај, ја создадоа најштетната валута што човечкиот ум некогаш ја создал – еврото.

Друг важен настан е тоа што со зголемувањето на американскиот буџет и трговскиот дефицит, Еврозоната се претвори во машина за нето извоз под водство на Германија, со поддоговорен трансфер на агрегатната побарувачка во Соединетите Држави. Всушност, американскиот двоен дефицит дејствуваше како правосмукалка што го вшмукуваше европскиот нето извоз во Америка, како и профитот на европските извозници, кој го инвестираа во американски државни обврзници, акции и недвижности. Така, по напуштањето на доларската зона, Европа стана зависна од американскиот дефицит. Тоа беше резултат на шок-терапијата на Никсон: безрезервното потпирање на Европа на доларската зона заврши со нејзина уште поголема зависност од американскиот дефицит.

Тука во Брисел сакаат да кажат дека Европа се развива преку кризи. Тоа е уште една заблуда. Кризата од 2008 година беше нашата шанса да ја направиме Европската Унија одржлива и да ја прекинеме нејзината длабока зависност од Соединетите Американски Држави. Француските и германските банки банкротираа. Невозможните правила на Еврозоната се распаднаа. Домино ефектот од настаните во Грција ги банкротираше нашите влади.

Тоа беше совршена можност да се трансформира ЕУ од картел на големи бизниси, кој нужно мора да се потпира на САД за агрегатната побарувачка, во функционална и внатрешно избалансирана федерација. Наместо тоа, европскиот радикален центар (и десничарски и левичариски) одлучи да промени сè за да остане сè исто. Во оваа смисла, тие го направија најлошиот можен избор: универзални мерки за штедење за мнозинството, заедно со безобѕирно печатење пари за финансиерите и големиот бизнис.

Што се случува кога ќе го намалите приходот на мнозинството и ќе им дадете милијарди на малкумина? Бидејќи многумина станале премногу сиромашни за да купат стоки со висока додадена вредност, бизнисите престануваат да инвестираат во продуктивен капитал – а богатите ги користат бесплатните пари за да ги зголемат цените на недвижностите, акциите, биткоинот, уметноста, имотот воопшто.

Природниот резултат е убиствено ниво на нееднаквост и длабоко незадоволство на граѓаните. Луѓето паѓаат во очај. До тој степен што дури гласаа за радикални прогресивци како мене да се приклучат на Еврогрупата. Потоа ужаснатите Брисел и Франкфурт нè исфрлија, исто како што го принудија г-дин Ципрас да ја собори сопствената влада, не со тенкови, како во 1967 година, туку со помош на банките – што, всушност, не е многу различно. Државен удар си е државен удар.

Симбиоза на два авторитаризми

Погодете што се случи тогаш: исто како во меѓувоениот период, на сцената се појавија ксенофобични ултрадесничари. Тоа беше божји дар за безнадежно непопуларниот радикален центар чии политичари добија можност да ги уценуваат гласачите во избор: тие или ние. Тоа беше божји дар и за крајната десница, на која ѝ е потребен радикален центар за да ги наметне политиките за штедење што го произведуваат незадоволството и гневот што носат гласови за крајната десница. Со други зборови, Макрон и Ле Пен треба да чуваат врамена слика од другиот на ноќната масичка и да се молат за доброто на нивниот најголем противник секоја вечер пред да заспијат.

Завеса за чад

Либералниот тоталитаризам и ултрадесничарскиот ксенофобичен тоталитаризам се соучесници и се хранат едни со други. Од друга страна, штедењето за мнозинството и печатењето пари за малкумина ги еродираат продуктивните темели на Европа, нејзината општествена структура, нејзиното чувство за цел. Така, Европската Унија го изгуби секој легитимитет што можеше да го има меѓу својата јавност.

Потоа водечките либерални тоталитари предложија неколку големи нови иницијативи една по друга без успех. Сите се сеќаваме на неуспешниот инвестициски план на Јункер, банкарската унија и зелената програма. Сега извештајот на Драги им се придружи во корпата за ѓубре на историјата.

Беа објавени импресивни бројки кои никогаш не се материјализираа. Тоа беше неизбежно. Додека нашите лидери одбиваат да прифатат политичка унија што може да поддржи функционална и макроекономски релевантна еврообврзница, нема да биде можно да се обезбедат пари за финансирање на потребните инвестиции. Дури и кога конечно се согласија на заедничко задолжување за време на пандемијата, тие беа обединети од заеднички долг, а не од заедничка цел.

Секоја голема иницијатива заврши во пропаст и завеси за чад зад кои се криеше немоќта на Европа. Резултатот? По 15 години практично непостоечки нето инвестиции во производството, Германија се деиндустријализира, како и Источна и Централна Европа, Австрија и северна Италија. Политичката парализа се продлабочува поради фискалните притисоци. Неофашизмот и ксенофобијата се во пораст насекаде. Во моментот кога Доналд Трамп ја напушта Европа, зависноста на Европа од Америка расте. Остатокот од светот ја перцепира Европа како тажен пример за неуспех, како иритирачка и неважна креација.

Во таа тажна средина, нашите големи и добри лидери сега имаат нова сомнителна идеја за уште една голема иницијатива: со мртва зелена програма и потрошен Фонд за закрепнување, зошто да не се обидеме со воен кејнзијанизам?

Лудостите на воениот кејнзијанизам

Дами и господа, воениот кејнзијанизам успева во Америка затоа што има федерални институции, монетарен суверенитет, фискална моќ, техноструктура и унифициран процес на набавки кои се неопходни за функционирање на воениот кејнзијанизам. Европа нема ништо од тоа и нема лидери заинтересирани да го обезбедат. Затоа воениот кејнзијанизам не може да успее во Европа.

И фала му на Бога што не може. Бидејќи ако тоа беше можно, Европа ќе мораше да ја имитира Америка и да започнува нова војна секоја година за да ги потроши залихите на муниција, ракети и така натаму и да ги оправда големите нови нарачки потребни за одржување на воениот кејнзијанизам.

Но, и покрај тоа и покрај тоа што е нефункционален – воениот кејнзијанизам ќе служи за цел. Ова е решението за Фолксваген, на пример: бидејќи повеќе не може да продава автомобили, може да предаде цели производствени линии на Рајнметал за производство на тенкови Леопард, кои Урсула фон дер Лајен потоа ќе ги продаде на Грција и Италија, на кои ниту им требаат, ниту ги сакаат овие тенкови.

Воениот кејнзијанизам ќе биде уште еден голем неуспех на Европа, а пред тоа дополнително ќе ги осиромаши нашите земји и ќе додаде повеќе масло на огнот каде што човечките животи и соништа исчезнуваат на украинските полиња на смртта.

Ќе бидам сосема отворен. Никој од вистинските непријатели на Европа не трепери од страв додека гледа како заостаната и задолжена Европа се подготвува да инвестира милијарди евра во оружје. Напротив. Воениот кејнзијанизам ќе заврши како нова верзија на штедење за многумина и печатење пари за малкумина. Ова ќе ја направи Европа уште послаба, а војната во Украина ќе биде продолжена, спротивно на декларираната цел за обезбедување поддршка на Украина.

Предавањето на Европа пред НАТО и нејзината улога во Украина

Сега од галеријата за новинари ќе се слушнат лути извици: Но, Русија е пред нашата врата. Европа е во опасност. Дали треба да останеме беспомошни сега кога Трамп нè напушта? Мојот одговор е јасен: економскиот пад на Европа во обид да се примени воениот кејнзијанизам, кој ќе донесе нови програми за штедење и математички неумоливо ќе ја направи Европа уште послаба економски, нема да придонесе за нејзино зајакнување.

Да не заборавиме, Европа веќе има 1,5 милиони мажи и жени во униформа, а во претходната деценија потрошивме 2,7 трилиони евра за одбрана – период во кој нашите инвестиции во продуктивни активности беа нула. Сега НАТО бара од нас да потрошиме три пати повеќе, што е сосема лудо, со оглед на тоа колку расипнички беа потрошени тие 2,7 трилиони евра.

Во оваа смисла, препуштањето на европската надворешна и одбранбена политика на НАТО и понатамошното зголемување на неодржливиот долг за да се исполнат барањата на претседателот Трамп е најсигурниот начин да се направи Европа уште позависна, помалку безбедна, погрда и потажна.

Ова е контекстот во кој загрижените сили од Брисел се обидуваат да ги спасат своите работни места и да ги зголемат своите буџети со повторување на лагата дека НАТО морал да се прошири за да ја одврати руската агресија. Ова е далеку од вистината: како и секоја мафија, НАТО се шири за да предизвика несигурност, а потоа да ни ја продаде својата заштита.

Дали тоа значи дека Путин имал право што ја нападна Украина? Секако дека не. Ова значи дека НАТО и режимот на Путин се соучесници. Тие се потребни еден на друг за заеднички да ја продлабочат конфронтацијата што ги зајакнува двете страни – на штета на Европа.

Тоа исто така значи дека секој што е навистина заинтересиран за безбедноста и просперитетот на Европа мора да ја отфрли лагата дека Русија е на пат да нè нападне – не може дури ни да сака. Тој мора неуморно да работи за да го потисне европскиот воен кејнзијанизам и мора да се посвети на европски мировен процес што ќе ги користи запленетите руски пари не како касичка за уште бескорисни ракети „Леопард“ и „Леонардо“, туку како адут во преговорите за завршување на украинската војна во контекст на сеопфатен мировен договор меѓу ЕУ и Русија.

Што се однесува до политичарите во овој град, кои како да не се смируваат додека не ја видат Русија на колена, можам само да им кажам ова. Ако навистина сакавте да ја ослабите Русија, да ја доведете на колена, требаше да се потрудите да ја вовлечете во Еврозоната. Еврото би ја уништило производствената база на Русија со еден удар, би ги задолжило нејзините луѓе и држава и би ги принудило нејзините лидери да се упатат кон Брисел и Франкфурт со просјачка шапка во рака. Мислите дека се шегувам. Има премногу вистина во оваа шега за да биде смешна.

Дозволете ми да ја сумирам досегашната презентација. Економската стагнација на Европа е производ на нејзината зависност од американскиот дефицит. Таа зависност доведе до соучество на Европа во деценискиот американски проект за предизвикување војна во Украина.

Сега кога САД се повлекуваат, нашите лидери брзаат наоколу како муви без глава барајќи начин да спречат мир во Украина за да ги користат воените буџети за да го поткрепат пропаднатиот картел на големи европски бизниси.

Газа и моралниот пад на Европа

Дами и господа, додека зборуваме денес овде, Европа тоне во уште една морална црна дупка: соучество во палестинскиот геноцид. Тоа не е само срам на г-ѓа Урсула фон дер Лајен која се претстави како навивачка пред тенковите на израелската геноцидна армија неколку часа пред да влезат во Газа.

Европската Унија не е соучесник само поради нејзината потчинетост на Соединетите Американски Држави. Самата Европска Унија ги поддржува и финансира воените злосторници. Директно. Цинично. Без каење. BNP PARIBAS и ALLIANZ купуваат израелски државни обврзници за да финансираат израелска мелница за месо на окупираните палестински територии. MAERSK е главниот транспортер на воена машинерија што работи во Газа. Од 2007 година, Европската Унија насочи 2 милијарди евра за финансирање на истражувања во израелските институции кои произведуваат средства со кои Палестинците се етнички чистат, таргетираат, убиваат и осакатуваат.

Но, се случува нешто уште пострашно: некои од нашите водечки институции се финансиски зависни од поддршката на израелскиот геноцид. Доколку Европа ја вршеше својата должност и го санкционираше Израел, Техничкиот универзитет во Минхен ќе изгубеше 195,4 милиони евра од програмата на ЕУ ХОРИЗОН, која финансира спроведување на заеднички истражувачки проекти со израелските институции.

Дами и господа, вината на Европа е огромна. Погромите против Евреите започнаа тука, тука во Европа. Европејците извршија геноциди низ цела Африка, во Америка, во Австралија. Со основањето на ЕУ како мировен проект, се обидовме да се искупиме за геноцидите од минатото. Но, нашата зависност од САД и склоноста на нашата владејачка класа да профитира од империјализмот го прават тоа невозможно – и затоа крвта на невини луѓе од Газа, Украина, Судан, Либија, Јемен, Сирија е повторно на наши раце.

Така тоталитаризмот се врати во Европа. Кога германските власти ми забранија влез во Германија поради „злосторството“ што го направив за учество во организацијата на конференција со германски Евреи на тема „Праведен мир на Блискиот Исток“, тоа не беше случајност. Дозволувајќи им слободно да течат реките од палестинска крв, тие видоа добра можност да ги измијат рацете од вината за Холокаустот, за вториот германски геноцид во Намибија, за белгиските злосторства против човештвото во Конго…

Предупредувањето е јасно: економската стагнација води кон воено потпалување, што води до повторно оживување на европскиот менталитет на белите доселеници. Оваа Европа е толку длабоко пропадната што не може лесно да се извлече од таа празнина. Европскиот либерален тоталитаризам, чии најлоши ужаси ги доживеавме во Грција пред десет години, сега се прошири насекаде и широко ја отвори вратата за ксенофобичен, ултрадесничарски тоталитаризам. Време е да се спротивставиме на обете форми на тоталитаризам. Во името на народот на Европа.

Што да се прави

Па што мора да се направи? Да почнеме со разбирање на следново. Економскиот предуслов за мир е одвојувањето на европската економија од американските војни. За тоа е потребно еднаш засекогаш да се стави крај на зависноста на Европа од Америка. Ова значи прекинување на европската зависност од нето извозот, што значи ребалансирање на европската економија преку нови продуктивни зелени инвестиции, крај на структурното штедење, крај на лудилото на „пазарот“ на електрична енергија заразен од картелите, нови монетарни заеднички добра што би го укинале монополот на банките врз плаќањата и би вовеле лична дивиденда за сите, како и нов договор меѓу ЕУ и Кина што би нè ослободил од американската агенда за интензивирање на бесмислена нова студена војна на наша штета.

Само со преобликување на политичката економија на Европа можеме да ставиме крај на бескрајната фрагментација што ги поттикнува војната и тоталитаризмот. И срамот од фактот дека нè водат навивачи на геноцид и вечна војна со Русија, како што се Урсула фон дер Лајен и Каја Калас.

Како да го постигнеме ова? На два начина. Прво, ни треба кредибилен план за Европа за која вреди да се бориме. Второ, мора да организираме кампања на граѓанска и државна непослушност во нашите земји и потенцијално во Европскиот совет сè додека нашиот план за Европа не добие шанса.

Ние, DiEM25, работиме на овој план со децении – зелен договор за Европа – и со задоволство го споделуваме со вас, за да можете да го проширите, ревидирате и адаптирате. Вие, Движењето 5S и другите партии низ Европа кои сакаат да учествуваат, ја имате организацијата што ни недостасува за да се здружите со нашите транснационални партии MERA25 за да помогнете во организирањето кампања на граѓанска и државна непослушност без која нема да има промени, бидејќи ништо друго не може да го спречи секуларниот пад на Европа, Италија, Грција, па дури и Германија.

Заклучок

Како заклучок, седумдесет и пет години од Европската Унија каква што ја знаеме покажуваат дека се соочуваме со тежок избор. Една можност е Европа зависна од Соединетите Американски Држави, военоподбуцнувачка и заостаната. Друга опција е независна, неврзани, просперитетна и зелена Европа.

Тоа е избор помеѓу Комисија со персонал како фон дер Лајен, која поддржува геноцид, го нарушува мирот, нелегално ја брише историјата на размена на пораки со Фајзер, лобира за Локид Мартин и зема кредити што не можеме да ги вратиме за да купиме оружје што не ни е потребно, додека ги осудува луѓето и планетата на сиромаштија – и европски институции оптимизирани за борба против брутална сила во корист на заеднички просперитет.

Една можност е потчинување на одборите на директори на Рајнметал, Леонардо и Фајзер, додека ги игнорираме даночните рајови каде што се кријат воените профити и неплатените даноци, додека нашите крајбрежни стражари ги осудуваат бегалците на смрт – а другата можност е Европа на рационален, а со тоа и радикален, хуманизам.

За да стигнеме до тие избори, нашата непосредна задача мора да биде да ја завршиме војната, да го запреме геноцидот и да ја завршиме новата програма за штедење под маската на воениот кејнзијанизам, пред да биде предоцна.

Јанис Варуфакис

Извор: Peščanik

Превод: Либертас