Големата кауза

Ви пренесуваме дел од колумната на Катерина Блажевска за Призма:

Министерот за здравство најави дека се зголемува бројот на болнички капацитети: 16 болници ќе добијат модуларни мини-инфективни одделенија. Сосема оправдано, здравствените власти се подготвуваат за евентуално полошо сценарио со Ковид-19, кое може да ни дојде со есента. Учениците и студентите сѐ уште ги чекаат протоколите за настава, а дали наставата ќе биде онлајн, офлајн или комбинирана, повторно ќе зависи од здравствените биланси.

Економските последици од корона-кризата се закануваат со повеќе од разорно цунами. Компаниите ги пребројуваат резервите и деновите до кога ќе можат да преживеат. Некои веќе ставаат клуч на вратите. Државната каса ќе биде сè попразна, а од друга страна ќе се зголемува потребата од социјални трансфери за невработените и други категории на егзистенцијално загрозени лица.

И што правиме ние во пресрет на тие предизвици? Расправаме дали ДУИ останува или не на барањето за премиер Албанец. Што би се рекло, расправаме за „вистинското“ прашање. Не е проблемот во публиката. Неа и онака никој не ја прашува, освен кога ја повикуваат да истрча на теренот да го даде својот глас. Проблемот е во играчите, кои, и покрај крајната сериозност на ситуацијата, се однесуваат како да живеат во друга потполно алтернативна реалност, а не во оваа што ја делат останатите два милиони граѓани.

Какви се тие преговори, во кои се ветуваат визии за иднината, ако лидерите од дрвото не ја гледаат шумата? Или ако не гледаат подалеку од сопствениот нос, и ако се лојални единствено на сопствената суета дека мора да истуркаат некаква кауза – политичка, етничка, сеедно. Најголемата кауза во моментов е Македонија да ја преживее оваа криза и последиците од неа по што помала или поподнослива цена.

Во еден период имав илузии дека по принципот „секое зло за добро“, токму корона-кризата најбргу може да ги разбуди политичарите и да ги врати вистинските теми на прво место. Дека посилно од која партиска програма ќе го издвои битното од небитното, дека ќе го избрка популизмот, национализмот, клиентелизмот, консумеризмот…

Верував, дека ако во секој политичар има барем еден атом на одговорност кон граѓаните и државата, сите безрезервно ќе се фокусираат кон непријателот ante portas и штетите што може тој да ги предизвика. Но, не. Ниту короната не беше доволна да стават прст на чело и да се прашаат – што правиме ние?

Каква врска има дали премиерот е Албанец, Бошњак или Македонец, ако сме во време-невреме, во кое дури и некој надреален супермен да е премиер, и дури и да има тим од супермени во владата, ќе биде многу, многу тешко да се справи со претстојните проблеми.

Целата колумна на Призма на следниот линк.