Како да откриете дали навистина сакате деца

„Дали сакаш деца?“

Веројатно ќе ви биде поставено ова прашање барем еднаш во животот. Особено ако сте жена. За прв пат се соочив со ова прашање минатото лето. Додека бев задлабочена во разговор со друг новинар, додека ги разгледувавме нашите планови за годината што претстои – свадби на пријатели, одмори во странство, продолжени викенди – наскоро се навративме на темата за врските. Тој го постави прашањето ноншалантно. Како да ме прашуваше дали го пијам чајот со млеко. „Да“, веднаш одговорив. „Но, не знам зошто.“

Не сум била отсекогаш толку амбивалентна во врска со мајчинството. Напротив. Во моите тинејџерски години, мојот дневник за домашни задачи беше преполн со чкртаници од имиња на бебиња; под силно влијание на познатите личности од 2000-тите. Во меѓувреме, моите дваесетти години беа обележани од звукот на пукањето на фолијата на лентата контрацептивни апчиња – дневен потсетник дека бременоста е искуство што еден ден (се надевам) ќе го одберам. Но сега, во моите триесетти години, сè повеќе почнувам да се прашувам како ќе знам кога сум „подготвена“ за деца, ако не можам ни да објаснам зошто воопшто сакам да ги имам?

 

Неодамнешните статистики од Канцеларијата за национална статистика покажуваат дека жените под 30 години раѓаат помалку бебиња од кога било досега. Единствената возрасна група во која раѓањата се зголемуваат е кај жените кои имаат над 40 години. Постојат толку многу причини зошто жените можеби избираат да го одложат мајчинството – стабилност на работното место, ниво на образование и приход, медицински напредок во плодноста и широко прифатени разбирања за тоа што значи да се биде мајка во 21-ви век,…

 

На почетокот на оваа недела, Лили Ален предизвика дебата меѓу жените кога се пошегува дека нејзините деца ѝ ја „уништиле“ кариерата. „Ги сакам и ме исполнуваат, но во однос на кариерата како поп-ѕвезда, тие целосно ја уништија“, изјави таа за подкастот на Радио Тајмс. „Навистина се нервирам кога луѓето велат дека можеш да имаш сè, бидејќи, искрено кажано, не можеш.“ За терапевтката за свесно мајчинство, Ан Дејвидман, одложувањето на мајчинството не е до толку она што ги држи жените зафатени, туку фактот што се обидуваат да сфатат дали навистина воопшто требаат да имаат деца.

 

Дејвидман повеќе од 30 години им помага на луѓето да сфатат дали сакаат деца. Во 1991 година, таа и нејзината колешка Дениз Карлини (во тоа време, во нивните триесетти години), создадле група за да им помогнат на жените подобро да ги разберат своите родителски избори, а во 2016 година ја напишаа книгата „Мајчинство – Дали е тоа за мене?“ за да обезбедат структура на тој процес. И покрај тоа што првично самата сакала да биде родител, по смртта на нејзиниот сопруг и неуспешните обиди да забремени со неговата замрзната сперма, Дејвидман на крајот се одлучи за живот без деца. „Во тој момент бев сосема ок со тоа, иако бев тажна што нема да се случи“, вели таа.

 

Сега, таа е фокусирана на намалување на непријатноста и предрасудите околу амбивалентноста на родителството и на помагање на поединците да донесат информирани одлуки за тоа дали да станат родители или не. Иако работи и со мажи и со жени, лиценцираната брачна и семејна терапевтка верува дека жените се „многу посилно погодени од пронатализмот“ (т.е. од луѓето кои ве „буткаат“ да имате деца) отколку мажите. „Би било неверојатно да се живее во постпронаталистичко општество каде што децата се одгледуваат со пораката дека не секој станува родител и дека треба сами да одлучите дали тоа е нешто што сакате да го правите“.

 

Според Дејвидман, постојат различни причини зошто нејзините клиенти ја бараат нејзината помош: некои ја доведуваат во прашање својата желба да имаат деца поради претходно искуство со семејството, загриженост за наследни болести, општествениот притисок за размножување, климатската криза и нивните финансии. Други можеби сакаат да станат родители, но се плашат од породување, не се сигурни дали треба да се одлучат за посвојување и згрижување или се загрижени дека ако го игнорираат отчукувањето на биолошкиот часовник, ќе биде предоцна.

 

Без оглед на причините, Дејвидман вели дека наместо да се фокусирате на одлуката што сметате дека треба да ја донесете, важно е прво да размислите што навистина сакате.

 

Еве ги седумте совети на Дејвидман:

 

• Прифатете дека е во ред да не знаете дали сакате деца

 

Еден од најголемите проблеми кога станува збор за амбивалентноста во врска со мајчинството е претпоставката дека е некако погрешно да не знаете дали го посакувате истото. „Најневидливата популација на мажи и жени се оние кои не знаат дали сакаат деца“, вели Дејвидман. „Како да нема простор за подлабоко истражување на прашањето. Ве тераат да верувате дека треба да знаете и ако не знаете, тогаш не треба да имате деца или дека нешто не е во ред со вас. Рационално е да не знаете и всушност има предност во истото бидејќи ве принудува навистина да размислите што сакате.“

 

За да објасни подобро, Дејвидман ја користи аналогијата на тоа да бидете изгубени во автомобил на раскрсница и да не знаете во кој правец да одите. „Нема да го сфатите тоа додека седите на раскрсницата“, вели таа. „Најдоброто нешто што можете да го направите е да се повлечете чекор назад, да здивнете, да прифатите дека е во ред да бидете изгубени и да одлучите намерно да не го знаете патот, наместо да се обидувате да го пронајдете „правилниот“ пат. Ви треба простор. Ако сте вознемирени и исплашени, нема да носите добри одлуки.“

 

Стравовите всушност ви пречат да откриете што сакате

 

За Дејвидман, преиспитувањето на идејата за родителство не е само за оние кои се двоумат. „Има многу луѓе кои велат дека отсекогаш знаеле дека сакаат да станат мајки, но можеби не истражувале ништо друго или не си дале дозвола да го истражат тоа верување. Луѓето кои отворено зборуваат за амбивалентноста во врска со мајчинството честопати ја предизвикуваат туѓата, која што е неистражена“, вели таа.

 

„Дури и ако мислите дека знаете дали сакате деца, тоа верување заслужува истражување, за да можете да разберете од каде доаѓа вашата сигурност, не затоа што му должите објаснување на некој друг, туку на себеси.“ „Никогаш нема ризик во истражување на вистината, бидејќи ако нешто е вистина, ќе остане вистина“, додава таа.

 

 

2. Нема правилна или погрешна одлука

 

Кога станува збор за тоа дали да се имаат деца или не, една честа загриженост со која се соочува Дејвидман е стравот од „погрешна“ одлука. Но, таа вели дека е важно прво да се разбере дека не постои правилен или погрешен избор.

 

„Луѓето што ми се обраќаат обично се борат со своите чувства околу родителството веќе некое време и обично се будат во 1 часот наутро, барајќи помош на интернет“, вели таа. „Повеќето од нив се заглавени во желбата да донесат правилна одлука, како да постои правилна одлука или да не сакаат да се покајат за својот избор. На крајот на краиштата, тие не сакаат да се чувствуваат скршено и многу од нив се измачуваат. Не мислам дека постои добра, лоша, правилна или погрешна одлука – постои она што е правилно за вас. Луѓето што доаѓаат кај мене доаѓаат со свои верувања што ги слушнале или ги прифатиле, без нивна вина.

 

Најневидливата популација на мажи и жени се оние кои не знаат дали сакаат деца

 

Инструкторката по медитација Дена Аргиропулу, 43, побара помош од Дејвидман минатата година откако пораснала во семејство кое им всадило верување дека мајчинството е „нешто што жените едноставно го прават“ и било „поврзано со нивната самодоверба и вредност како луѓе“. Во младоста, Аргиропулу ми кажува дека верувала дека жената мора да има деца („идеално повеќе од едно“), дека животот без деца би бил полн со беда и каење и дека животот е нецелосен без радоста што ја носат децата. „Ги усвоив овие верувања како свои уште од рана возраст, но тие никогаш не беа нешто во што навистина верував или со кое се идентификував“, вели таа.

 

Аргиропулу побарала помош од Дејвидман затоа што се грижела дека ќе зажали што има или што нема деца. „Бев човек што живее за да им удоволува на луѓето и сум правела многу работи во минатото за да исполнам одредени очекувања од мојата култура… Сакав да најдам храброст да донесам своја одлука. Мојот страв беше дека ќе се предадам на очекувањата без навистина да сакам да имам дете.“

 

3. Намерно станете амбивалентни

 

Кога сте на крстопат во животот, конфузијата е како кал – ве спречува да продолжите понатаму за да најдете решение за вашите проблеми. „Им помагам на луѓето да се оддалечат од она што ги измачува, да им го смирам нервниот систем и бучавата во нивната глава за да можат да пристапат кон оваа тема приземјено, да си дозволат себе да не знаат што сакаат“, вели Дејвидман. „Ги молам луѓето да изберат намерно да не знаат, бидејќи тогаш тоа ги става на најотвореното место за добивање нови информации. Можете да го повторувате она што го знаете, одново и одново, но ако останете со отворен ум, тогаш можете да добиете нови информации за тоа како гледате на родителството. Активното избирање да не знаете не значи дека сте пасивни. Ова е одлука што ви се случува, па затоа избирате да се справите со ситуацијата, каква што е.“

 

Дури и ако мислите дека знаете дали сакате деца, тоа исто така заслужува истражување.

 

Тоа е процес што го доживеала Кајла Скот, 32, дадилка на три деца и брачен и семеен терапевт откако побарала помош од Дејвидман минатиот јуни. Како дете, Скот вели дека знаела дека сака да има деца („Не знаев дека навистина постои опција за друг избор“), но како што растела, се налутила на улогата на мајката како грижлива личност што навидум ја усвоила. „Се плашев дека ќе исчезнам ако еден ден станам мајка; како мојата индивидуалност повеќе да не изгледа толку важна за другите околу мене, како да ќе се вклопам во позадината. И тоа ме исплаши“, вели таа.

 

„Се надевав дека еден ден „едноставно ќе знам“ изгледаше како другите да дознале, а мојот сопруг, слично на другите во мојот живот, претпостави дека ќе се согласам со идејата и на крајот ќе сакам да бидам мајка… Пред да го посетувам курсот на Ен, се чувствував парализирана во процесот на носење одлуки. Имав многу стравови, се чувствував како да ме обземаат, а малкумина разбираа.“

 

За време на курсот на Дејвидман, кој често вклучува водени визуелизации, групни состаноци, новинарски потсетници, Скот вели дека од нејзината група било намерно побарано да поминат недели во не носење одлука во врска со мајчинството и да се усогласат со она што го посакува. „Кратката пауза од обидот да се донесе одлука за децата беше вистинско олеснување!“

 

• Не извлекувајте заклучоци

 

Ќе ви биде простено ако помислите дека ако не сте трогнати кога ќе видите мајка и бебе во автобус или жена која за прв пат го гледа своето новороденче, тоа некако укажува дека не треба да бидете мајка. Но, според Дејвидман, реакциите на одредени ситуации поврзани со деца не помагаат во вашата одлука дали да бидете родител или не.

 

„Одговорот не е надвор од вас, ниту е во вашата реакција на држење бебе, престој околу деца, бебиња или дружење со млади луѓе“, вели таа. „Има многу луѓе кои ги обожаваат децата, но не сакаат да ги одгледуваат или имаат амбивалентен став за децата, но навистина сакаат да станат родители. Не треба да извлекуваме заклучоци од искуствата од времето поминато со/околу деца за да донесеме информирана одлука бидејќи работата е далеку покомплицирана од тоа.

 

Има многу луѓе кои ги обожаваат децата, но не сакаат да одгледуваат деца

 

„За време на мојот курс поминуваме низ вежби каде што секоја од нас поминува некое време претпоставувајќи дека одлучила да стане мајка и потоа да не стане мајка. Секој го прави ова природно, но луѓето често мислат дека ако нивната реакција кога им се кажува дека „ќе живеат живот без деца“ е срцепарателно тогаш тоа мора да значи дека всушност сакаат деца. Сепак, тоа би бил погрешен заклучок бидејќи треба да им каже дека таму има нешто кое што треба подлабоко да го истражат.“

 

• Запомнете дека вашите стравови се нерелевантни

 

„Секој има свои стравови, но приоритет е да се идентификуваат какви се тие, а потоа да се стават настрана“, предлага таа. „Кога луѓето доаѓаат кај мене со своите стравови и грижи – без разлика дали се слободни, се плашат од бременост или сакаат да бидат мајка на дете од четиригодишна возраст и нагоре – ние всушност воопшто не зборуваме за нив.“ Стравовите ѝ пречат на личноста да открие што посакува, па ако продолжи да се фокусира на обидот да ги реши своите стравови, не се приближува до таа јасност.“

 

Стравовите добиваат ново значење кога ви е јасно што сакате.

 

Дејвидман додава дека многу жени признаваат дека се плашат дека ќе биде донесена одлука за мајчинство за нив, бидејќи чекајќи предолго физички нема да биде можно да имаат биолошки деца. Сепак, други се плашат дека ќе зажалат поради својата одлука, каква и одлука да донесат.

 

„Го чувствував притисокот од стареењето, но исто така никогаш не почувствував длабока желба да имам деца“, вели Аргиропулу. „Сакав да дознаам дали можам да ја одврзам конфузијата и стравот што ги чувствував околу тоа да станам мајка и да најдам одговори на моите прашања како: „Дали нешто не е во ред со мене затоа што не се чувствувам мајчински или возбудено воноснос на тоа да имам дете?“ и „Не сакам повеќе да живеам со оваа мака, дали ќе најдам душевен мир?“

 

• Одлуката да станете родител е индивидуално искуство

 

Најважниот однос што го имате во процесот на донесување одлуки е односот со себе. Без разлика дали сте во врска, влегувањето во родителството е единствен избор на кој не треба да влијаат желбите на друго лице.

 

„Одредувањето дали сакате да станете родител е индивидуално прашање, а не прашање на двојката“, објаснува Дејвидман. „Ако парот ми се обрати, им давам до знаење дека можат да зборуваат за ова прашање засекогаш, но најефикасниот начин да се справат со нивната конфузија е секоја личност сама да разбере што сака. Она што го сакате нема никаква врска со вашиот партнер, ако воопшто го имате. Откако ќе имате подобра јасност во врска со сопственото размислување, тогаш можете да разговарате за тоа каква одлука ќе донесете заедно.“

 

И покрај квалификацијата на Дејвидман како терапевт, ниту терапијата ниту дискусиите за добрите и лошите страни на родителството не се вклучени во нејзиниот курс. Наместо тоа, сè е во врска со донесувањето одлуки. „Ние се фокусираме на активирање на вашето несвесно и вашата и потсвест – многу малку се дискутира за родителството, бидејќи тоа е всушност курс за тоа како да ви помогнеме да разберете дали имате здрави граници или не. Ако имате нездрави граници, тешко е да донесувате одлуки бидејќи постојано размислувате за некој друг, а не за себе. Некои луѓе се израснати во средина каде што не биле вклучени на начинот накој што за нив бил важен и потребен, па затоа  и не знаат како најпрво да се запрашаат себеси. До завршувањето на курсот, поединецот можеби не донел одлука дали сака да стане родител, но јасно му е што сака. Исто така, ќе ги знае следните чекори што треба да ги преземе, сега е полесно да се снајдете.

 

Одредувањето дали сакате да станете родител е индивидуално прашање, а не прашање на двојката

 

Аргиропулу изјави дека сега стигнала до точка каде што се чувствува охрабрено да ги предизвика и да им се спротистави на длабоко вкоренетите верувања што ги усвоила за мајчинството и јасноста да направи разлика дали сака да стане родител. „Тажна сум што морав да страдам толку долго во неодлучност“, признава таа. „Си простувам себеси и на љубезните жени во моето семејство затоа што мојот [претходен поглед на мајчинството] не беше нивна вина (благодарение на патријархатот и организираната грчко-православна религија).“

 

• Одвојте ја желбата од одлуката

 

Дејвидман смета дека ви е потребна јасност во вашата желба. „Зошто“ е поважно од  „како“ за време на овој процес.

 

„Ако прашате некого „што сакате?“, некои луѓе ќе ги изговорат сите работи што ги сакаат или што се чувствуваат овластени да мислат дека треба да ги сакаат“, објаснува Дејвидман. „Други воопшто нема да знаат како да одговорат на прашањето, а некои ќе го сакаат само она што знаат дека е достижно. Но, треба да разберете дека ви е дозволено да го сакате она што го сакате.

 

Едно лице може да биде израснато во средина каде што пораката е да се размножува и затоа мисли дека треба да го сака тоа и верува дека луѓето го сакаат тоа од него. Но, внатрешно може да се прашува што навистина сака и последиците од живеењето на таа желба. Желбата е внатрешно фокусирање на она што го сакате.

 

„Сепак, во донесувањето одлуки треба да се разгледаат условите. На пример, со што ви е потребна помош за да се оствари желбата? Ако сакате да бидете родител, но вашиот партнер не сака, или обратно, тогаш ќе мора да донесете одлука за вашата врска за да ја исполните вашата желба. Ако сакате да бидете родител откако ќе бидете финансиски сигурни, тогаш треба да сфатите како да го направите тоа возможно. Кога донесувате одлука, многу полесно е да размислите за сите детали и услови кога доаѓате од појасна позиција и што сакате.“

 

Дозволено ви е да го сакате она што го сакате

 

По соработката со Дејвидман, Скот признава дека најголемата промена во нејзиниот начин на размислување за мајчинството е дека „нема едно решение за сите и дека вашата желба не мора да се совпаѓа со вашата одлука“.

 

„Не мора да сакам да бидам мајка, но неутрална сум на начин накој што сум отворена да му се придружам на мојот сопруг во родителството и да создадам начин на живот што функционира за двајцата и каде што и двајцата даваме приоритет на останувањето поврзано со себе за да не изгубиме ниту еден од нас поради родителството“, вели таа. „Пораснав верувајќи дека никој не треба да има дете освен ако не сака да биде родител со сето свое битие. Учам дека ова може да биде флексибилно и дека е во ред… Јас можам да одлучам и да го дефинирам моето мајчинство.“

 

Извор: elle.com

Превод: Мила Макаровска