Крвта (на Заев) бргу се суши

Иако е најголема храброст да се спротиставиш на сопствениот национализам, ако ја поведеш таа борба, на крајот ќе бидеш прогласен за кукавица. Оваа мисла одамна ја имам прочитано некаде, но ја имам и искусено на своја кожа. Ја слушнав и сношти. Пратеничка од ВМРО-ДПМНЕ во телевизиска емисија, зборувајќи за поранешниот премиер Зоран Заев, упорно го повторуваше зборот „кукавица“ за да го опише поведението на еден храбар човек. Подриван и удиран од сите страни, од противничката партија, од сопствената, од умислените умови во Академијата, од поранешните претседатели, од негови соработници, конечно падна Зоран Заев. Се заборави крвавиот четврток во парламентот, кога не требаше многу за тој да го загуби животот.

Во политиката, ќе каже некогашниот француски претседател Шарл Де Гол, крвта бргу се суши. Со други зборови: се заборава. Дистанцирајќи се од непопуларните потези на премиерот кои доведоа до членство во НАТО и ја спасија Македонија, противниците на Заев во натпревар за нови позиции на моќ, покажаа колку бргу се суши крвта кај нас. Исто и кај народот кој, велат, гласал на локалните избори за „уставобранители“ кои кршеа глави и пролеваа крв во парламентот.

Во отсуство на трошка витештво, опозицијата бара Заев да се појави во парламентот за да продолжи пирот на понижување. Нашата тепачка никогаш не била како онаа од каубојските филмови кога противникот чека паднатиот да стане, туку како во сцената во ресторанот во Лондон од филмот на Манчевски. Изјавувајќи дека отсекогаш бил против брзање во решавањето на спорот со Бугарија, вчера и претседателот Пендаровски ги обесмисли храбрите обиди на досегашниот премиер да не заглавиме во ново „грчко сценарио“.

За кого го правеше тоа Заев? За народот. Проблемот е во тоа што тој ист народ ќе те обеси на плоштад за таквиот бестрашен обид. И така, со заминувањето на Заев, кругот се затвора. Нема веќе продори во надворешната политика, следува време на бесмислено копање ровови кои не значат ништо.