(М)оралното лажење е најстариот рецепт за губење избори

Во политиката, во принцип, кога ќе ве фатат во крупна лага, најлошата стратегија за комуникација со јавноста што ви стои на располагање е – да продолжите да лажете.

За тоа има многу „лекции“ во историјата на лажењето на политичарите од кои може многу и да се научи. Прво паѓаат на памет оние со американските претседатели врзани за Вотергејтскиот скандал на Ричард Никсон и скандалот со сексуалните компликации на Бил Клинтон, а и двајцата завршија со импичменти во американскиот Конгрес. Деталите, а и исходот од тие импичменти се различни, но со познати крупни политички последици и по нив двајцата, а и по републиканците и демократите кои, како партии, прво застанаа, па потоа се дистанцираа од нив.

Од светот на менаџментот, пак, прочуен е примерот што се изучува и во бизнис-школите за големиот скандал со компанијата „Левис“ која во 1991 година беше обвинета дека дел од нивните прославени фармерки се произведуваат во територии (во случајот, американските оф-шор доминиони на Северните Мариански Острови и Порторико) каде се користеле и деца под 14 годишна возраст, во „робовски услови“, како евтина работна рака. Кога тимот советници на тогашниот генерален менаџер на „Левис“ му сугерирале негирање на тие информации и итно издавање деманти, тој кренал рака и едноставно прашал: „А, дали се тие информации вистинити?“… По што „Левис“ ги потврди вестите и спроведе голема и долгогодишна кампања за темелно унапредување на работните услови кај своите белосветски производствени сабконтрактори и усвои нов Кодекс за тоа како и кој може да работи за компанијата. И си ја спаси сопствената иднина.

…

Колумната на Сашо Орданоски во целост прочитајте ја тука