НАЈГОЛЕМАТА ТРАГЕДИЈА НА ЖАРКО ЛАУШЕВИЌ: „Слободата е право на другите да кажат што мислат за мене, да ме мразат и да ме убијат“.

Жарко Лаушевиќ е српски актер кој беше особено популарен во 80-тите години на минатиот век. Роден е на 19 јануари 1960 година во Цетиње.

Настанот и големата трагедија што го одбележа неговиот живот се случија во јули 1993 година. Жарко и неговиот брат Бранимир беа нападнати од хулигани. Актерот во самоодбрана ги уби Драгор Пејовиќ и Радован Вучиниќ, а тешко го рани Андрија Кажиќ.

Осуден е на петнаесет години затвор, а казната ја отслужил во Спуж, а потоа во Пожаревац. И братот на Жарко пукал со пиштол, но не убил никого. Полициската истрага утврдила дека тој бил единствениот кој не бил под дејство на алкохол и е осуден на две години. Во февруари 1998 година, Федералниот суд ја поништил првичната пресуда и го осудил на четири години.

Откако беше во затвор четири и пол години, тој беше ослободен. Наскоро се пресели во Њујорк. Во март 2001 година, по жалбата на обвинителот, беше донесена нова пресуда со која актерот беше осуден на тринаесет години. Следната година по Лаушевиќ беше распишана потерница. Во 2009 година беше уапсен во Соединетите Американски Држави бидејќи му истекла визата и требало да биде екстрадиран во Србија. Сепак, по неколку месеци, притворот во Њујорк му бил укинат.

Во 2014 година, по петнаесет години Жарко се вратил во Србија. Иако се шпекулираше дека му се заканувале крвна одмазда, семејствата Вучиниќ и Пејовиќ тврдат дека не сакаат никого да повредат, туку правдата да биде задоволена. Вистинската причина за неговото враќање беше бракот на неговата ќерка Асја со црногорскиот музичар.

Во 2011 година ја објави книгата „Годината минува, денот никогаш“. Во видеото што беше објавено за време на белградската премиера, тој рече: „Се разбира, не сум слободен. Човек кој убил никогаш повеќе не може да биде слободен. Слободата никогаш повеќе не може да биде мој збор. Слободата е право на другите да кажат што мислат за мене, да ме присвојат, да ме мразат и да ме убијат“.

Херој на книгата е Никола Калуѓеровиќ, цимер на Жарко во затворот Спушка. Тој го убил Рајко Грдиниќ ака Хладни кој го убил неговиот син Жељко.

За Жарко вели: „Жестоко страдаше, но се однесуваше многу коректно“. Бевме браќа! Тој најмногу зборуваше со мене. А за злото и за она што му претходеше. И за тоа што ќе следо. Постојано го мачеше дилемата: дали можеше да се избегне трагедијата. Не му дадов одговор, затоа што никој не го знае и затоа што го нема. Му ја скршив монотонијата, ги бркав од лошите мисли, а можеби и од најтешката, да ск пресуди самиот, не дај Боже“.

Затоа што тие се мртви, а ние не сме живи! ”

Книгата е продадена во рекорден тираж од 350.000 примероци, а со тие пари Жарко успеал да ги врати долговите што се наталожиле со текот на времето. Работел како сликар во Америка, но решил да се грижи за својата ќерка бидејќи било прескапо да се плати бебиситерка. Работела само неговата сопруга Анита, па тешко им било, потврдија и неговите колеги кои го посетиле.

Во 2013 година излезе од печат „Втората книга – дневник на еден затвореник“. Во 2014 година е снимен долгометражниот документарен филм „Лауш“, кој раскажува за животот на овој голем актер. Премиерно беше прикажан во Белград, а потоа и во Торонто, Њујорк, Сиднеј и многу други градови. Жарко го играше Андреј Маричиќ. Актерот ја напиша песната „Не ми ја допирајте Тијана“ која ја посвети на трагично повреденото девојче и нејзиното семејство. Во 2016 година, некои медиуми објавија дека Лаушевиќ треба да го глуми Стефан Немања во серијата „Немањиќи: Блесок и сенки“. Драган Бјелогрлиќ потврди дека Жарко ќе биде Ѓорѓе Караѓорѓевиќ во серијата „Сенки на Балканот“.

Љубовен живот

Актерот најпрвин беше во брак со Маја, со која ги доби ќерката Асја и синот Душан. Во 1994 година се развел и Маја со децата замина во Америка.

Својата втора сопруга Анита ја запознал на снимањето на филмот „Битката на Косово“. Иако Жарко се заљубил во неа, тогаш меѓу нив ништо не се случило. Анита набрзо се омажила и ја родила ќерката Андреа. Додека актерот бил во затвор, таа се развела, па се венчале во 1999 година и заедно заминале во Америка.

Бидејќи по професија била шминкерка и фризерка, била ангажирана на големи проекти како што се сериите: „Замок“, „Сексот и градот“ итн. Во меѓувреме ја добиле ќерката Јана

Некои од цитатите од книгите на Лаушевиќ :

„Ова е земја во која се доцни. Само умира пред време“.

„Еднаш, рано наутро, игуменот на манастирот Никшиќ, старата Копривица, ми наздрави со зборовите: „Се надевам дека цел живот ќе се качуваш на ридот на Бог никогаш нема да стигнеш на врвот.“ На почетокот бев изненаден, како да сум слушнал проклетство, а потоа ја сфатив благородноста на желбата. Од врвот нема каде да се оди, само надолу“.

„Овој ден завршува. Уште еден ден во затвор. Еден ден поблиску до слободата, каква и да е таа. И еден ден помалку од животот“.

„Сите патуваме во соништата. Сите сме патници по автопатот на животот. Талкачи по автопатот на копнежот. Бездомници во домот на љубовта. Борци во војната на тагата. Изгубени бараме. Несфатени разбираме. Несакани сакаме. Несигурни се надеваме. И сите сме исти. И сите сме различни“.

„Дека тишината е сила, а зборувањето е слабост, се гледа од фактот дека старите луѓе и децата сакаат да зборуваат.

Мрачно утро. Дожд. За прв пат. Јас трчам секое утро. Во круг. Секое утро го зголемувам бројот на кругови. Не можам да го зголемам кругот. Истото ве чека секој пат. Круг. Зошто се нарекува круг кога има правоаголна форма? Претпоставувам поради ќорсокакот што го наметнува оваа форма. Паметно. Инвентивно. Како и сè овде. Стимулирачко. Не смеам да му се лутам на кругот, бидејќи тој ќорсокак е мојот единствен излез. Не допирајте ги моите кругови! – Во неделите преколнувам како Архимед“.

Човекот е многу добар адвокат за сопствените грешки и многу добар судија за туѓите“.

„Не е доволно да се биде добар; потребно е такви да се направат и другите“.

„Секое подолго отсуство на саканите прави да ги идеализираме. Се сеќаваме на нивните најдобри денови и најсветли моменти.