Нокдаун за шовинистичката политика на Софија кон Македонија

Не сум сигурен дека нашите пријатели во Бугарија разбираат што им се случи во изминатите десетина дена, со (навидум) молскавичното признавање на автокефалноста на МПЦ-ОА, а и што допрва ќе им се случува…

Историската одлука е на Српската православна црква. Благодарноста и заслугата со право одат на сметка на српскиот патријарх Порфириј и новиот прогресивен светоглед што тој, со неговото доаѓање на чело на СПЦ, го примени и врз овој непотребен меѓуцрковен спор.

Но, не треба да се биде многу паметен за да се сфати дека целата деликатно и подолго време координирана световно-црковна „операција“ меѓу Цариград, Белград и Скопје очигледно е водена во рамките на темелниот геополитички зафат за заокружување на американската политика кон зацврстувањето на националниот и државниот суверенитет на Македонија, проект започнат многу одамна и трпеливо спроведуван сите овие години од распадот на СФРЈ наваму, токму за да се заокружи западната стратегија кон Балканот за фазата на „прередувањето“ на светскиот поредок што непромислено го испровоцираа Русите со грубата и трагична агресија врз Украина. Опстанокот на суверената и либерал-демократска Република (Северна) Македонија уште пред три децении беше прогласен и континуирано повторуван „национален интерес на САД“.

Кој не разбира – и дома и надвор од државава – што значи грижата за спроведувањето на американскиот „национален интерес“ во модерните, сѐ уште „важечки“ меѓународни односи (па и во сферата на меѓурелигиските глобални односи), за своите постапки одговара, во крајна инстанца, во Вашингтон. Прашајте ги Груевски и Мијалков како изгледа сумарумот на тоа искуство. И, да, сум пишувал уште поодамна дека таквата американска политика ја нема ефикасноста и префинетоста на „машинка за мелење кафе“; вистинската асоцијација повеќе наликува на „машина за дробење камења“. Ефектот е, сеедно, ситен песок за „врзивен малтер“ меѓу блоковите.

Во тој американски балкански проект САД ја обезбедуваат „тврдата“ компонента за убедување и систематски, иако спор притисок врз фриволноста на шареноликите актери, а Европската Унија учествува, во најдобар случај, со повремена турни-ме-да-кинисам политичка и поголема економска поддршка, задржувајќи ја својата перманентна неволност за интеграција на Балканот во своите редови. Што е право, историските, социјалните и географските консидерации на ЕУ се многу покомпликувани од оние на Американците кога е Балканот во прашање. Во тој пристап нема брзање, но без упорната и, кога треба, резолутна американска интервенција, Европа одамна ќе беше поразединета и понестабилна од она што е денес. За сопирачките и компликациите на тој пат се задолжени, главно, Французите со својата шармантна, империјална, банкротирана европска политика. Тоа барем Македонија го има добро почувствувано врз сопствениот грб.

Но, да се вратам на почетокот, што значи тоа за нашите пријатели во Бугарија?

…

Колумната на Сашо Орданоски во целост прочитајте ја тука