Осамениот руски амбасадор во Скопје
Деновиве мора да е тешко да се биде руски дипломат во поголемиот дел од светот. Не само затоа што и тоа се луѓе кои имаат совест, веројатно распната помеѓу, од една страна, агресивната официјална политика на Кремљ и сопствениот патриотизам; и, од друга страна, реалните информации за случувањата во Украина до кои тие – за разлика од нивните сограѓани во Русија, „поклопени“ од интензивните манипулации на суровата државна пропаганда на Путин – ги имаат на слободно располагање во земјите во кои се на служба… Туку и поради комплетната затеченост од развојот на состојбите во кои и самите се најдоа.
Којзнае што пишува(ло) во нивните тајни службени инструкции од Министерството за надворешни работи на Русија за тоа што треба сега да прават во државите каде што службуваат. Општ е впечатокот дека и нивниот долгогодишен шеф – своевремено сметан за брилијантен дипломат, а денеска за патетична сенка на тоа – Сергеј Лавров е оставен да импровизира со „играње на жица“ на меѓународната дипломатска ветрометина, во ситуација во која Русија е демаскирана и дискредитирана како јасен брутален агресор врз една голема, суверена европска држава. Самиот Лавров, во најдобар случај, според бројните упатени сомнежи, е оставен „замрзнат“ на ободот во надворешниот „круг со креда“ од оние кои се прашуваат или нешто решаваат во доверливото окружување на претседателот Путин. Сега во Москва само КГБ – всушност, дури ни тие, туку самиот кагебеовец Путин – го диктира темпото, а и тоа звучи раштимано и воено-политички неубедливо.
ЈАВНИ ДИСКРЕДИТАЦИИ
Кога во 2014 година Русија изврши насилна воена анексија врз Крим – како вовед во сегашниот обид за целосна окупација и, најверојатно, поделба на Украина – и сега покојниот долгогодишен (2006-2017) руски амбасадор во ОН, Виталиј Чуркин (добро познат на балканската јавност од случувањата во воениот распад на некогашна Југославија), бил потполно изненаден. „Во редок момент на искреност, непосредно по информацијата дека тие го анектираа Крим, Чуркин ми кажа дека тој ‘никогаш не би помислил дека би направиле нешто такво’“, неодамна во едно интервју посведочи тогашниот француски амбасадор во ОН, Жерар Арод.
Па, ако и постојаниот руски претставник во главната светска мултилатерална организација, Чуркин, морал од Си-Ен-Ен да дознае за тогашната масивна воена интервенција на сопствената врз друга земја, на што ли може денеска да се надева некој руски дипломат во мала земја во светот – на пример, во Македонија? Особено по стопати повторените лаги на Кремљ, во месеците на масовните „воени вежби“ на границите со Украина, дека Русија апсолутно нема намера да прави инвазија врз својот западен „непослушен“ сосед и дека е тоа само „антируска западна пропаганда“ за да се нанесе штета врз рускиот углед во светот. Па, инвазијата ја направи. Самонанесената штета врз рускиот углед е со догледно терминален ефект.
…
Колумната на Сашо Орданоски во целост прочитајте ја тука
