Пасоши ве молам: Авганистанци чекаат ред за да се спасат

International Business Times/AFP

Како и илјадници негови сонародници, така и Абдел Калид Набиар чека надвор од главната канцеларија за пасоши во Авганистан за да поднесе барање за скапоцениот патен документ што ќе му овозможи да ја напушти државата зафатена од војна.

Со оглед на тоа што талибанците засилено напредуваат додека странските сили го завршуваат нивното повлекување, многу Авганистанци – барем оние со средства – бараат излез.

„Ако ситуацијата се влоши, можеби ќе треба да си заминеме“, вели Набиар (52), кој се чувствува особено ранлив бидејќи некогаш имал продавница во воената база на НАТО.

Не секој ќе излезе веднаш, но повеќето ја сакаат заштитата – знаејќи дека можат да заминат за кратко време.

„Луѓето сакаат да бидат подготвени однапред во случај работите да тргнат наопаку“, додаде Набиар. Десетици   се редат прред канцеларијата за пасоши во Кабул пред да се раздени повеќе денови, а до осум наутро редот веќе се протега на сто метри.

Кандидатите полека се поместуваат напред, држејќи ги нивните документи.

„Да се ​​добие пасош е нормално барање за секој Авганистанец“, вели полицаец.

Но, во последниве недели, бројките  се зголемени.

„Доаѓаат околу 10.000 луѓе дневно наспроти 2.000 нормално“, рече еден полицаец.

Халилулах, 36-годишен инженер, пристигна во 5 часот наутро со сопругата и трите деца.

„Веќе имаше 300 луѓе во редот“, рече тој за АФП, повеќе од три часа откако се приклучи на редот.

Апликантите треба да ги направат своите фотографии, биометриски снимени очи и да земат отпечатоци од прсти како дел од процесот, со темелно безбедносно воведување за добра мерка. Зенат Бахар Назари чекаше со часови кога зборуваше за АФП.

„Кога бевме деца, нашите семејства рекоа дека талибанците … убиле луѓе, направиле да исчезнат“, рече 23-годишниот студент по информатика.

„Беа насилни кон жените, не им дозволија да се образуваат и ги лишија од основните права“.

Додека Назари е премлада за да се сеќава на првиот режим на талибанците, од 1996 до 2001 година, таа знае што сториле оттогаш.

„Единствено што знам е дека талибанците имаат лице на терор – борби, самоубиствени бомбашки напади и крвопролевање“, рече таа.

„Кога одите на училиште или универзитет, се надевате на светла иднина, но ако талибанците ја преземат власта, таа надеж за светла иднина ќе исчезне.

Многумина од оние што беа на ред немаа идеја каде ќе одат ако им се укаже шанса – или дали некоја друга земја воопшто би ги имала.

Повеќето држави бараат од Авганистанците   огромни количини документација потребни заедно со доказ за финансиска стабилност што малкумина го поседуваат.

Сепак, секој сака да биде подготвен.

„Нашите животи се во опасност; немаме избор“, рече 52 -годишниот Сардар, кој одби да биде дополнително идентификуван, бидејќи се плаши за својот живот откако работел како преведувач во британска   група.

Поранешниот државен службеник Хаџи Сајед Мохамад Султани сака пасош, но не може да замисли повторно да стане бегалец – како што беше за време на режимот на талибанците и советската инвазија и граѓанската војна што му претходеше.

„Додека Авганистан може да се живее, ние нема да ја напуштиме нашата земја“, вели тој.