САМО ИЛУЗИЈА
Градоначалникот на Скопје Орце Ѓорѓиевски вели дека „не видел повеќе обединети скопјани од вечерта кога ја осветлувавме елката“.
Обединети? Како да не. Испраќаа покани во општините со вмровски градоначалници „со охрабрување да ги поттикнат основните училишта во нивната општина да присуствуваат со што поголем број ученици на свеченото осветлување на новогодишната елка“. За да може новиот градоначалник да објави дека „оваа вечер ќе остане запишана во историјата и ќе прерасне во убава традиција“.
Орце како да не живеел во Скопје штом дури сега видел повеќе обединети скопјани на едно место. Па само во еден дел од секунда ми текна на најмалку десетина настани каде што сум видел повеќе обединети скопјани на Плоштадот Македонија, отколку за елката на Орце, и тоа само во мојот живот. А Скопје постои многу пред мене и пред градоначалникот. Па, независноста на Македонија во 1991 година ја славевме на истото место. И „Кометал шампионе“ во ракомет го славевме со песна. И четврто место на Европско во кошарка. И кандидатски статус за ЕУ додека вееше снег. И Каролина со огромно македонско знаме со кран ја спуштавме од коњот на воинот за 20 годишнината од независноста… Долга е низата.
И не само прослави. И протести на кои имало обединети граѓани. И концерти на отворено и на македонски и на странски ѕвезди.
Четири години Плоштадот Македонија тонеше во мрак со нивната Данела Арсовска и сега одеднаш дојде Орце да ни кажува дека од него почнува историјата.
Светна елката, ете, бидна и таа работа, накитен е и главниот град за Нова година. И прослава ќе има на Плоштадот Македонија. Ама не мора баш сѐ да биде историско, па дури и осветлувањето на елката, а контејнерите со ѓубре уште не се празнат редовно. И автобусите уште не доаѓаат редовно. И не е лошо градоначалникот на Скопје, сосе сите градоначалници на Општините што му дојдоа на осветлувањето на елката, да провери до каде се накотиле глувците од пи-арот што ни го правеа со ѓубрето во предизборната кампања.
Инаку, елка ко елка. Оваа година ваква, вгодина поинаква.
Целата колумна на Горан Михајловски на СДК.МК
