Со бојкотот или врз него?

Нема што многу паметно да се додаде во вителот на информации, толкувања, коментари, ставови и контра-ставови, сите тие зајадливо засилени на социјалните платформи, изречени викендов по повод здравствените и политичките состојби во земјава. Сето тоа се одвива по добро утврдените линии на партиските поделби, но и во “ничијата земја“ меѓу тие два фронта. И едните и другите и третите се со право загрижени, освен мноштвото сеирџии кои (без маски) уживаат во какофонијата на јавната дебата, уверени дека, од некоја причина, ниту стравот од заразата ниту ставот во политиката нив не ги засега. Важно им е „да се тркала“.

Во таа густо обрасната „шума“ од емоции и пропаганда, сепак се наѕираат две дистинктивни стратегии: од една страна, власта смета дека за подобро справување со сите последици од епидемијата е неопходно што побрзо да се оди на избори, за да се добие нова власт која со полн политички легитимитет, но и со јасна одговорност, би ги имала сите вообичаени средства на располагање за излез на земјата од кризата; од друга страна, опозицијата смета дека за подобро справување со епидемијата треба изборите да се одложат до конечната здравствената битка против короната, со оваа техничка влада и со продолжувањето на вонредните состојби сè додека е тоа неопходно, на чело со нова здравствена комисија која не би била „партиски“ составена.

Во таков контекст, симболички, опозицијата се обидува министерот Венко Филипче да го претстави од „здравствен принц“ во „епидемиски џелат“; а власта се обидува министерот Наќе Чулев да го претстави од неспособен партски апаратчик во неспособен и неодговорен партиски апаратчик.

…

колумната на Сашо Орданоски во целост прочитајте ја тука