Срамот на изморените
Луѓето се изморени да бидат само работна сила без простор и време да го живеат сопствениот живот. Ваквите изјави, кои не се изолирани, туку вткаени во доминантните општествени наративи, го произведуваат и го одржуваат срамот како невидливо оружје на контрола. А реалноста е прилично едноставна. Живееме во систем, во кој не се срами тој што експлоатира, туку тој што едвај преживува.
Срамот не е насочен кон моќта стекната во корумпиран систем, туку кон ранливоста…Нѐ научија дека треба да се срамат тие што немаат, а не тие што насила земаат
Срамот одамна не е морална реакција на погрешно дело со кое им наштетуваме на другите, туку социјален инструмент за дисциплина. Тој не нѐ повикува на етика, туку на покор. Низ срамот не се гради совест и одговорност, туку се одржува поредокот.
Токму поредок, во кој алчноста, саможивноста и ароганцијата се бесрамни, а мнозинството врз чиј грб се остваруваат овие амбиции е фрлено во еден малограѓански спектакл на озборување, исмевање и социјален срам. Со други зборови, срамот не е насочен кон моќта стекната во корумпиран систем, туку кон ранливоста.
Тој се користи за да нѐ натера да прифатиме да работиме за недостоинствени плати, да молчиме пред неправдата, да се срамиме да побараме помош, ако сме поинакви, ако не „успеваме.“ Нѐ научија дека треба да се срамат тие што немаат, а не тие што насила земаат.
…
