Ubermensch манифест

Актуелнава ситуација со она „Pse Jo?“ – инаку визуелно перфектно реализирано на скопското Кале, секоја чест! – дополнително ја „компликува“ кој друг ако не најголемиот „логичар“ во земјава, несуден уставотолкувач и единствен преостанат „пратеник со портфељ“ Талат Џафери. Тој не само што ја продолжува праксата на убиствената негативна селекција којашто речиси две децении настојчиво ја спроведува неговата партија, туку сега и ја проширува, ја етнизира: па и не мора идниот премиер Албанец да биде баш од ДУИ, ама мора да биде Албанец! Пази богати. Зошто? Затоа што неколкумина така мислат? Или бидејќи баш тој Талат Џафери се покажа како досега најдобриот претседател на Собранието па ние сега би биле луди ако не ја продолжиме таа пракса и на премиерско ниво? Ма дајте ве молам, до кога вака ќе не возат коекакви партиски „камионџии“? Па ако цениме баш според постигнатото, особено на екс-претседателот на Собранието, ние никогаш не би требале да имаме премиер Албанец!

Што пак не’ враќа на (не само) македонскиот втор голем, преголем, Сизифовски камен забиен во самата срж на негативната селекција како продолжување на некаква „државна програма“ (не само во „високата“ политика!), а тоа секако е фамозното „Скопје 2014“ и сите негови пропратни „манифестации“ и „опашки“. И не само што тој „проект“ беше врв на партиската узурпација на државата и октроирање на небулозни (квази)историски, (квази)уметнички, (квази)културни, (квази)идентитетски… (квази)концепти туку – што можеби е и најстрашно – продолжува во сета негова идиотштина, како континуитет на налудничавите груевистички политики против коишто никој не превзема ништо! Затоа и велам: ова со „Pse Jo?“, да не е ДУИ и особено типови како Талат Џафери, можеби и ќе беше некаква (речиси) нормална „кампања“ во едно демократско мултикултурно општество. Се разбира, оној што ќе приговори дека во едно такво општество таква „кампања“ не би била потребна, ќе биде во право, ама тоа е сепак друга тема! Или – прва?! Но, зошто, она дрско, вулгарно македонистичко партиско и крајно негативно инфилтрирање во самонаречениот проект „Скопје 2014“ го изедначувам со актуелново албанистичко (квази)политичко и (квази)етничко барање проектирано на ѕидовите на Калето? Затоа што суштината им е иста, затоа што се трансформират во етнички ubermensch манифест, промовираат договорна (квази)демократија, (квази)општество, (квази)сегашност. Ако „Скопје 2014“ сите го прогласивме за октроирана партиска/државна интервенција во општеството, ова „Pse Jo?“ – особено кога доаѓа како повик од Талат Џафери – не може да се доживее поинаку од етничка политикантска интервенција во државното ткиво! (Коешто, повторно, никој не го истражува, нема пријава дури ни против „непознат сторител“, што уште еднаш кај граѓаните ја потхранува тезата дека во оваа државна негативна селекција дури ни во престапите не с(м)е сите исти!).  Се истошти ли општествово од тие етно-партиски игрички, се исцрпија ли сите демократски паравани па сега, повторно, вака безобразно отворено настапува (квази)политиката – да не речам политикантсвото – како конечен „судија“?

Нерадо го спомнувам она „Скопје 2014“, коешто сите мислевме дека бргу ќе го заборавиме зашто од него нема да остане „ни камен на камен“. Не’ излажаа, секако, зашто ене го, уште стои во центарот на градот и блеска во умовите на злосторничкото здружение не само како споменик на негативната селекција туку и како симбол на заробената држава, дисфункционалното општество, македонистичкиот моронизам и идиотскиот груевизам… И уште не можеме да откриеме кому таа планина од кич му се допаѓа, кому толку му залегнала на срцето па ја пази ко очи во глава. Она што е уште пострашно, ни оваа власт едноставно не може да ги увиди сите краткорочни и особено долгорочни штети што континуирано ги шири ова злодело. И нема, повторно, да ги спомнувам штетите (особено за младата генерација) на уметнички план зашто за тоа македонските политичари се очигледно слепи и глуви. Ама, сепак, не можат ли барем да го видат очигледното: не можат ли да ја видат онаа онолкава главурда на Никола Карев пред Собранието; онаа апсолутна диспропорција на целиот „склоп“ на „Воинот на коњ“; оној тотален фашизоиден кич и одбојност на „Паднати за Македонија“ или онаа крајна неукост и примитивизам на споменикот на „Првото заседание на АСНОМ“; оние до хистеричност смешни македонски дејци седнати на фотелји од двете страни на шизоидната „Порта Македонија“… ? Па зарем навистина македонската култура и уметност, ама и државата, останаа на убиственото рамниште на груевистичкиот вкус?

Златко Теодосиевски