Воен пакт помеѓу Србија и Унгарија

Денко Малески

Новата геополитика ја наложува потребата од нови сојузи и зајакнување на постоечките, ќе изјави, пред пет дена, министерот за одбрана на Хрватска Анушиќ, кој заедно со министрите за одбрана на Албанија и на Ксосво, Венгу и Маќедончи, ќе ја потпишат декларацијата за зајакнување на одбрамбената соработка помеѓу трите балкански држави.

Пред шест часа, претседателот на Србија Вучиќ најави воспоставување воена соработка помеѓу Србија и Унгарија. Што се случува? Новата геополитика е производ на повлекувањето на американската моќ од Европа а со тоа и од Балканот. Ова се незамисливи потези во времето на „хегемонскиот мир“ наметнат од големата супер-сила.

Безбедноста и мирот тогаш беа нивна грижа. Кисинџер, објаснувајќи ја нејзината улога на Балканот, ќе напише дека Америка е своевидна замена за Отоманското царство , со цел да ги држи скараните балкански државички во мир. НАТО, пак, требаше да ја реши вечната „безбедносна дилема“, за тоа што ми подготвува комшијата, зачленувајќи ги во еден заеднички воен сојуз.

Можно ли е  малите скарани балкански државички веќе после неколку месеци од доаѓањето на Трамп на власт, да го чувствуваат отсуството на американскиот интерес? Оттаму ли се обидите да го компензираат отсуството на американската моќ (и контрола)со, историски познатите сојузи, кои често воделе до меѓусебни војни?

Толку ли бргу се ставија во погон центрифугалните тенденции на Балканот и каква иднина ни носат тие? Конечно, во отсуство на цврстата американска рака,на кое „царство“ на Балканот ќе му се приклони Македонија? Ова и многу други, се дилеми околу кои политичкото водство на нашта држава мора да собере глави и да носи тешки и опасни одлуки.

Македонската формула е сложена, велеше Глигоров. Ја ставам на тест оваа мисла на првиот претседател во современ контекст. Ако ги прашате Македонците на референдум, верувам, тие би гласале за оската Будимпешта-Белград. Ако ги прашате Албанците, тоа ќе биде оската Загреб-Тирана-Приштина.

Ѓаволот ја однесе шегата. Новата геополитика произведува сериозно поместување на тлото на најчувствителното место во Европа – Балканот. Можно ли е под нашите нозе во Македонија да почне да извира историјата? Ставени меѓу чеканот и наковалната, досегашните изјаснувања на нашата држава беа најмногу за резолуции во ОН во кои гласавме за Косово а не за Србија.

На протестите за македонското гласање за таква резолуција, во едно интервју за белгардски весник, одговорив дека оваа влада мора да води грижа за 25 проценти од своето население, повеќе одколку за интересите на Србија. Имено, стабилноста, па дури и опстанокот на државата зависат од лојаноста на втората по големина етничка заедница кон сопствената држава, а начин да се загуби таа лојалност е да се гласа против Косово.

Но, не станува веќе збор за резолуции на ОН туку за политичи одлуки кои можат да водат кон војна или мир. Во „американската ера“ балканските политичари беа ослободени од такви одлуки.

А сепак, тоа беше време кога, нам во Македонија, Америка и НАТО ни беа виновни за се. Како тоа, праша еден претставник на Стејт департментот во посета на Скопје, вашите политичари мирни спијат под наша безбеносна закрила, а штом се разбудат почнуваат да не критикуваат?

Немав рационален одговор тогаш, а немам ни сега. Или ќе да беше „исправената кичма“ и „гордоста“, ама ни тоа не е рационален одговор ако се мисли на мирот, народот и државата. Едно знам, во новата геополитика, нашите политичари ги чекаат несони ноќи.