Четири децении под ведро небо: Приказната на Соња Иванова и нејзината книжарница на отворено
Во време кога луѓето „дипломираат“ на Фејсбук, таа уште стои зад скромна тезга со книги и верува дека без вистинско образование сме ништо. Љубовта кон книгата ѝ била и останала примарна работа во животот. Нејзиниот пат не бил лесен – без поддршка од партнерот, сама, со книгите како единствени сојузници. За неа, улицата не е само простор туку предизвик, иконоборство, отпор. Кога првпат застанала зад тезгата, ја чекале различни временски услови, непријателски погледи, но и случајни минувачи што, како таа, се барале себеси преку читање.
Светлана Христова Јоциќ напиша за неа, еден странски поет ѝ посвети песна. Соња Иванова е жива културна архива, совест на градот, неофицијален библиотекар на улицата, фигура што стои на раскрсницата меѓу минатото и иднината.
Ова е нејзината приказна.
Трн: Што ве држи скоро 40 години на истото место, дали е тоа навика, љубов или нешто трето?
Соња: Најверојатно е љубов, книгата за мене е примарна работа во мојот живот и сакајќи да ја сочувам да не заврши обично кај што завршува тоа го работам 40 години и покрај тоа што немав поддршка од партнерот, јас си одев по мојот пат!
Трн: Колку го сакате градот, покрај книгата?
Соња: Скопје го сакам, ама старото Скопје го сакам, ова Скопје не го сакам. Го сакам исто колку книгата, меѓутоа мислам дека треба да се направи нешто во врска со тоа.
Трн: Од кога е вашата љубов со книгите?
Соња: Бидејќи јас премногу ги сакам книгите, сакам да читам, читам од свои 4 години, благодарение на мојот брат, бидејќи во мое време книгите беа ограничени и тешко се наоѓаа, меѓутоа брат ми бидејќи беше повозрасен од мене, постојано читаше и носеше книги дома, така што сите класици ги прочитав на мои 12, 13 години. Е тоа е огромна љубов, е сега кога решив да го работам ова, во почетокот беше многу страшно и тешко. Не бев навикната дека ќе се соочам со милијарда проблеми, од временски услови и од човечки односи. Меѓутоа секој ден учев нешто ново и успеав да опстанам.
Трн: Дали книгите ви дадоа моќ да опстанете?
Соња: Секако, само тоа, ништо друго! Другото е многу тешко ако почнам да ви раскажувам
Трн: Дали се доживувате како статусен симбол на културата во градот?
Соња: Во секој случај затоа што јас децата што растеа со мене, јас растев со нив. Значи сите ги знам што поминале, што купувале книги, што биле воодушевени што можат да најдат тука одредени наслови што никаде на друго место не можеле и тоа ми е една голема благодарност и среќна сум заради тоа.
ПОВЕЌЕ: ТРН.МК
ФОТО: ТРН.МК
