Дали демократите ќе извлечат поука од победата на Зохран Мамдани?

Берни Сандерс

Демократската партија е на раскрсница.

Може да продолжи да промовира политики што одржуваат расипан и наместен економски и политички систем и да ја игнорира болката на 60% од Американците кои живеат од плата до плата. Може да им сврти грб на соништата на помладата генерација, која, ако не го промениме тој систем, веројатно ќе биде полоша од нивните родители.

Може да продолжи да зависи од милијардери донатори и консултанти за кампањи кои не се во контакт со реалноста и да троши огромни суми пари на глупави реклами од 30 секунди на кои се помалку и помалку луѓе реагираат.

Може да ја игнорира трагичната реалност дека десетици милиони Американци се откажуваат од демократијата затоа што не гледаат дека нивната влада ги разбира нивните борби и реалноста на нивните животи или дека презема нешто во врска со тоа.

Или, може да ја научи лекцијата што ни ја покажа кампањата на Зохран Мамдани во вторник.

А, тоа е:

Имајте храброст да се справите со вистинските економски и морални проблеми со кои се соочува мнозинството од нашите луѓе, да се спротивставите на алчноста и моќта на олигархијата и да се борите за агенда што може да го подобри животот на работничките семејства.

Некои може да тврдат дека победата на Мамдани беше само поради стилот и фактот дека тој е харизматичен кандидат. Да. Тој е. Но, нема победа на Мамдани без извонредното движење на граѓаните што се собра околу него. И нема да го добиете тоа движење и илјадници ентузијастички луѓе што тропаат на вратите без економска агенда што зборува за потребите на работниците. Луѓето од Њујорк и сите Американци разбираат дека, во најбогатата земја во светот, не треба да се мачат секој ден само за да стават храна на масата, да платат кирија или да ги платат медицинските трошоци. Ова се луѓето за кои демократските консултанти не знаат дека постојат.

Мамдани е критикуван за неговите „радикални“ и „нереални“ економски политики:

Бара, во време на невидена нееднаквост во приходите и богатството, богатите и големите корпорации да почнат да го плаќаат својот фер дел од даноците.

Барајќи, кога многу жители на Њујорк повеќе не се во можност да најдат прифатливо домување, да има замрзнување на зголемувањето на кириите.

Барајќи, кога патувањето до работа одзема голем дел од платата на работникот, јавниот превоз да биде бесплатен.

Барајќи, кога многу луѓе со ниски приходи и работници не се во можност да пристапат до квалитетна храна за себе и за своите деца, да се создадат јавни продавници за прехранбени производи во соседството.

Овие идеи, и уште повеќе, не се радикални. Можеби не се она што го сакаат милијардерите, богатите придонесувачи во кампањите и шпекулантите со недвижности, но тоа е она што го сакаат работниците. И можеби, само можеби, е време да ги слушнеме.

Победата на Мамдани не беше за „моќта на ѕвездите“. Стануваше збор многу за моќта на луѓето, за ревитализација на демократијата и отворање на вратата за обичните луѓе да добијат контрола врз одлуките што влијаат на нивните животи.

Важно е да се напомене дека тој не избегал од моралното прашање што ги мачи милиони луѓе во Њујорк и низ целата земја: потребата да се стави крај на воената поддршка на САД за десничарската екстремистичка влада на Бенјамин Нетанјаху во Израел, која ги уништува луѓето од Газа и ги изгладнува нивните деца. Мамдани разбира дека антисемитизмот е одвратна и опасна идеологија, но дека не е антисемитско да се биде критичен кон нехуманите политики на владата на Нетанјаху.

Поуката од кампањата на Мамдани е дека не е доволно само да се биде критичен кон Трамп и неговите деструктивни политики. Мораме да донесеме позитивна визија и анализа зошто работите се такви какви што се. Не е доволно добро да се одржи статус кво што ги разочарува повеќето Американци. Во време кога надежта е сè помала, луѓето мора да имаат чувство дека ако работиме заедно, ако имаме храброст да се справиме со моќни посебни интереси, можеме да создадеме подобар свет – свет на економска, социјална, расна и еколошка правда.

Дали сегашното раководство на Демократската партија ќе ги научи лекциите од кампањата на Мамдани?

Веројатно не. Премногу од нив би сакале да бидат капетани на Титаник кој тоне, отколку да го сменат курсот.

Од друга страна, не е важно што мислат. Естаблишментот фрли сè што имаше против Мамдани – милиони пари од Супер Пак, поддршка од „важни луѓе“, непријателски настроени медиуми – и сепак загубија.

Иднината на Демократската партија нема да биде одредена од нејзиното сегашно раководство. Ќе ја одлучи работничката класа на оваа земја. Сè повеќе, луѓето разбираат дека нашиот политички систем е корумпиран и дека милијардерите не треба да можат да купуваат избори. Тие разбираат дека не треба да имаме невидено ниво на нееднаквост во приходите и богатството; дека не треба да бидеме единствената богата земја што не гарантира здравствена заштита за сите; дека не треба да им го ускратуваме правото на младите луѓе на високо образование поради нивните приходи; дека не треба да имаме голема криза со прифатливи станови; дека не треба да имаме минимална плата што е еднаква на плата за гладување; дека не треба да им дозволуваме на корпорациите нелегално да го спречуваат синдикалното организирање – и многу, многу повеќе.

Американскиот народ почнува да се крева и да возвраќа. Тоа го видовме на многуте настани „Борба против олигархијата“ што ги организиравме низ целата земја, кои привлекоа огромна посетеност. Тоа го видовме на милионите луѓе што излегоа на митинзите „Без кралеви“ што се одржаа овој месец во речиси секоја држава. А вчера, го видовме тоа на демократските прелиминарни избори во Њујорк.

Одиме напред. И никој нема да нè спречи.

(Берни Сандерс е американски сенатор и висок член на комитетот за здравство, образование, труд и пензии. Тој ја претставува државата Вермонт и е независен пратеник со најдолг стаж во историјата на Конгресот. Текстот е објавен во „Гардијан“)/nezavisen.mk