Едно ново лизгање на земјиштето на Водно, на улиците „Белградска“ и „Партеније Зографски непријатно ги изненади, но и ги загрижи надлежните институции. Погледнете ги сега шокираните претставници на Општина Центар, ЦУК, ДЗС, Државен инспекторат за градежништво и урбанизам, МВР, ИЗИИС, Град Скопје, Градежен факултет и Министерство за транспорт и врски.

Центарот за управување со кризи експресно договорил средба со овие институции, соопштувајќи: “Разгледана е состојбата на терен, ризиците по околните објекти и потребата од итно преземање мерки за стабилизирање на критичната зона. Договорено е заедничко координирано дејствување, засилен надзор и изработка на ургентен план со цел спречување на понатамошно лизгање на земјиштето. Заклучоците од состанокот ќе бидат официјално проследени до Владата за натамошно постапување“.

Во надеж дека надзорот нема да ги затрупа потресените претставници на надзорот, во јавноста кружат разни потсетувања на некакви поплави, за кои никој не знае дали се вистинити или не, но делуваат прилично алармантно за допрва загрижениве функционери, инспектори, архитекти, градежници, проминентни и еминентни хоштаплери.

Една од приказните за катастрофи е од 1951 година, кога поплавата одзела и човечка жртва. Радио МОФ објавува ваква неверојатна сторија:” Поплавата била вистинска закана за околните куќи и секако за Клиничкиот центар, чии магацини биле преплавени во висина до 1.5 метри. Речиси целосно бил уништен и паркот на болницата. Кај Мала станица биле донесени околу 20.000 метри кубни нанос.

Уште тогаш една од мерките за да не се повтори ова беше масовното пошумување на Водно. Но, Водно оттогаш беше исечено со стотици разни куќи, објекти, со патот до Сончев град, со гасоводот кој ја проби планината, но не се изгради”.

Сигурна сум, како и сите функционери кои имаат потпис на некакви ДУП, ГУП и слични будалаштини, сите инспектори кои со задоволство потпишувале документи, оние архитекти и градежници кои цртале, проектирале и надгледувале, сите овие заедно кои ги полнеле сопствените џебови и сметките во банките и станале важни и почитувани господа, сите тие кои ја донеле пропаста со радост и одушевување, дека никогаш нема да одговараат. А и не треба.

Напротив, треба да продолжат да гласаат, потпишуваат, проектираат и цртаат, да надгледуваат и градат, сѐ додека не се свлечкаме сите и не пропаднеме во истата дупка од кај што сме дошле. Алчноста е мајката на сите пропасти, па за тој ден да наздравиме, да танцуваме и да се вртиме во кругот кој како вртлог ќе го произведе нашиот сопствен пекол.