Нормални против ненормални?

Пред повеќе од 160 години, во една тогашна остра дебата во Отава, полемизирајќи со своите политички противници Абрахам Линколн ќе ја изговори познатата реченица дека „во ова време, во оваа земја, јавниот сентимент е сè – со него (на ваша страна) ништо не може да потфрли; против него, ништо не може да успее“.

Како што гледате, во суштината на политиката – кому ќе му се наклони јавното мислење – ништо не се менува, без разлика кој век ќе го одберете. Останатото е само медиумска технологија: од врескање качени на гајби, се помина на врескање преку социјални и електронски медиуми.

На месец дена пред избори, политичкото врескање во Македонија полека се движи кон врвот на децибелите, резервиран за почетокот на јули. Вчера, на пример, опозицијата пропагандно промовираше нов „слоган“ со кој се критикува политиката на власта: „Новото нормално на Заев“!

Мислам дека таа карактеризација е точна. Особено кога ќе се доведе во контраст со „Новото ненормално на Мицкоски“ – претпоставувам не сакајќи, опозицијата ја дефинира главната разлика во изборните политички понуди: нормалност против ненормалност; дури, нормални против ненормални?

Да се прашува Линколн, што мислите, кому би му ја доверил предноста во вака дефинираниот судир за наклонетост на јавниот сентимент?

Елем, во време на кризи, јавноста не сака постојано да ја плашите, заканувачки да ѝ се внесувате в лице, дополнително да ја вознемирувате со најцрни прогнози, да ѝ предвидувате дека сите, наскоро, ќе умрат… па макар и поради „неспособноста“ на власта. Уплашен човек не може рационално да размислува, возбудата му буричка по емоциите, стравот ќе го разболи и пред да се зарази.

…

Колумната на Сашо Орданоски во целост прочитајте ја тука